Discussiegroep

Onderzoek naar Stuka tactieken op de grebbeberg leverde mij het volgende op. De stuka werd ingezet op 13 mei om omstreeks 13.30 a 14.00 uur. Een tegenaanval werd hierdoor geheel gestopt. Een en ander is op de site te lezen.

De stuka werd ingezet op plaatsen waar men veel weerstand verwachtte. Deze diende als langeafstandsartillerie. Op de greb werd de tegenaanval ingezet in de ochtend. Vele uren is er gevochten voordat de stuka's kwamen. Men is met artillerie van duitse zijde meermalen bestookt, totdat de stuka's de aanval inzetten. Ongeveer 27 stuks hebben deelgenomen.

Aan een stuka aanval ging eerst een verkenning vooraf waarbij de duitsers accuraat aangaven waar de bommen moesten neerkomen. De vijandelijke posities werden van de eigen linies onderscheiden en men zette de aanval in. Stuka's werden vaak gedirigeerd door mensen op de grond waarbij rook en lichtkogels zijn gebruikt en tevens een radioverbinding tussen de "grond" en de "lucht" aanwezig was. Of op de greb dit ook zo gegaan is, weet ik niet. Wie?

De volgende stukamodellen waren in de meidagen bij de luftwaffe voorhanden. De junkers 87B1 en B2 plus de versie R. De laatste was een langeafstandversie van de B-typen, speciaal ontworpen voor de veldtocht in Noorwegen en tegen schepen.

De stuka's boven de greb stonden onder commando van luitenant-generaal Wolfram von Richthofen, die verdeeld over 9 gruppen 300 stuka typen B en 38 typen R ter beschikking had. Von Richthofen was zelf eerst een tegenstander van deze vliegtuigen, maar wijzigde spoedig zijn mening. Menige "trouwe nazi" heeft er mee gevlogen, net als met de tweemotorige messerschmitt 110.
Nadelen waren in het geval van versie B het korte bereik. Alle modellen waren in de lucht kwetsbaar, luchtoverwicht was een must. De psychologische uitwerking van de "jericho trompet", de beruchte sirene is velen die het hebben meegemaakt altijd bijgebleven. Stuka's zijn urenlang aan het bombarderen geweest tussen Sedan (Frankrijk) en Dinant (Belgie) om een oversteek over de maas te forceren.

Vliegvelden van waaraf geopereerd werd volgden de frontlijn. Deze vliegvelden hadden niet veel faciliteiten nodig.

» Dit bericht is geplaatst op 13 januari 2004 19:03

de stuka was een idee van een duitse kunstvlieger ,ben even zijnnaam kwijt ,het had een vreselijk geluid het moest angst en verderf stichten ,de stuka was op zijn best in polen 1939,daarna geen rolvan betekenis gespeeld ,voor de slag om england ,verslagen door de spitfire ,de stuka kon geen lange afstanden vliegen en was vrij langzaam vergelijjken bij de spitfire ,de fout die de duitsers maakten ,te veel soorten vliegtuigen ,en geen winnaar zat er bij, bij al die vele types ....het eerste duitse straal vliegtuigje kon 10 minuten in de lucht blijven ,aardig detail.

» Deze reactie is geplaatst op 13 januari 2004 23:29

De Stuka heeft na Polen weldegelijk een grote rol gespeeld Rob.
Gedurende de hele veldtocht in het westen (Holland,Belgie,Frankrijk)
is dit type buiten gewoon succesvol geweest.
Ook bij de gevechten in Rusland heeft de Stuka een stevige rol gespeeld.
Ik ben met je eens dat het optreden bij de Slag Om Engeland ze bij bosjes uit de lucht zij gehaald.
Maar zoals veel lucht/grond toestellen hebben ze enige vorm van bescherming nodig en die ging in de loop van de oorlog verloren door de geallieerde overmacht in de lucht.

» Deze reactie is geplaatst op 13 januari 2004 23:54

Inderdaad Erik, heeft de StuKa tot zeker goed in 1942 een vitale en eminente rol gespeeld bij de successen van de Duitse grondtroepen. Op 14 mei bij Sedan joegen ze de complete Franse verdediging weg, vrijwel zonder dat daar grondtroepen bij te pas kwamen. De bekende Franse tankaanval (4e tankdivisie onder kolonel De Gaulle) bij Montcornet werd ook door hen in combinatie met de artillerie afgeslagen, en daarna hielden ze huis in en om Duinkerken.

De inzet tegen de Engelse doelen was onverstandig. Niet alleen werden ze in het begin zonder escorte naar de overkant gevlogen, ook de taakstelling klopte niet. Stuka's vallen onder tactische luchtstrijdkrachten en die zet je in bij een combinatie van grond en luchteenheden. Niet zelfstandig omdat ze hiervoor volkomen ongeschikt zijn. De Duitsers kwamen hier snel achter en trokken de toestellen vrijwel terug.

In Rusland ontstond de re-vival van de Stuka die tegen de toen nog weerloze Russen, met een sterk inferieure luchtmacht en luchtafweer, heer en meester waren. Tot aan de slag bij Moskou was het Duitse overwicht compleet, na Stalingrad was het echt over.

Ook in Afrika wisten de Stuka's nog vele successen te boeken. Maar hier werden ze na verloop van tijd (en vooral na juni 1941) niet meer bevoorraad en nam de Geallieerde druk toe.

Van de Stuka zijn tientallen versies gemaakt, allen terug te brengen tot versie-series A, B, C, D, H, R (kon een 1,000 kg bom dragen), V en G (de laatste was met 37 mm AT kanonnen bewapend in plaats van bommen).

De onder Luftflotte II, VII Fliegerkorps vallende Staffels en Groepen, welke inderdaad door Von Richthofen werden gecommandeerd waren en welke de (198) Ju-87B vlogen waren:
- Stab/StG 77 (Oberst Schwartskoff): Koln Nutzweilerhof - 3 vlgwrd Ju-87B
- I/StG 2 (hptm Hitschhold): Golzheim** - 33 vlgwrd Ju-87B
- III/StG 2 (maj Vond Schonborn): Norvenich*** - 27 vlgwrd Ju-87B
- I/StG 76 (hptm Siegel): Koln Ostheim - 34 vlgwrd Ju-87B
- I/StG 77 (hptm Von Dalwigk): Koln Butzweilerhof / Aachen* - 31 vlgwrd Ju-87B
- II/StG 77 (hptm Plenig): Koln Butzweilerhof / Aachen *- 30 vlgwrd Ju-87B
- IV/StG LG1 (hptm Kosl): Duisburg - 37 vlgwrd JU-87B

* vanaf 11 mei
** tot 14 mei
*** tot 15 mei

De staf Geschwaders werden normaliter niet ingezet voor grote missies. De aantallen zijn de aantallen vliegwaardig op 10 mei 1940 voor aanvang van de strijd.

Duisburg ligt hemelsbreed zo'n 150 km van Wageningen, Koln zo'n 225 km. Beiden lagen dus prima binnen bereik van de voornaamste basis voor deze eskaders. Uit bovenstaande legeringen en verplaatsingsdata lijkt het echter zeer aannemelijk dat de aanval van de Stuka's bij de Grebbeberg voortkwam uit of I/StG 2 of III/StG 2. Het toeval wil dat III/StG 2 uit precies 27 vliegwaardige Stuka's bestond - wat op zcih niets zegt maar gezien het aantal aanvallers op 13 mei wel erg toevallig zou zijn. Beiden lagen dichtbij de Holandse Grens en beiden werden op of nabij de dag van de Nederlandse capitualtie naar de grens bij/in Frankrijk verplaatst.

» Deze reactie is geplaatst op 14 januari 2004 01:38

Even ter completering. Twee niet genoemde Staffels vielen wel onder het VIIe FK maar werden vanaf 10 mei direct alleen maar in Belgie en Frankrijk ingezet, en aan waren aan de Belgisch-Franse grens gestationeerd. Deze vallen echter wel onder de telling van de 198 vliegwaardige Ju-87B's.

» Deze reactie is geplaatst op 14 januari 2004 01:40

nogmaals de stuka heeft in het begin van de oorlog een rolgespeeld ,de messersmit..was veel gevaarlijker ...maar wat ik al zeg teveel types vliegtuigen ,gebrek aan goede piloten brak ze op aan het einde van de oorlog ...stuka was tetraag .....die kunst vlieger die ik bedoelde was UDET ,zag dit allemaal gebeuren ,en was verantwoordelijk voor de lufftwaffe ,is ten onder gegaan aan drank ,en uiteindelijk zelfmoord gepleegd

» Deze reactie is geplaatst op 14 januari 2004 02:28

Ja, je bedoelt Ernst Udet, vlieger van o.m. het Rode Circus en topace in WOI. Hij is door Hermann Goering persoonlijk aangesteld maar faalde hopeloos tijdens de oorlog. Mede dankzij hem kwam de Luftwaffe organisatorisch en qua effectieve bewapening totaal niet meer van de grond na 1940.

De Messerschmidt ME-109 was helemaal niet zo'n formidabel vliegtuig, en vond al in 1940 zijn meerdere in de Spitfire. Trouwens, in de dogfights boven Nederland verloren meer ME-109's het van de Nederlanders dan andersom! Nee, dit toestel was maar in een ding een uitblinker, zijn klimsnelheid - en verder was het goed bewapend met machinegeweren en twee 20 mm boordkanonnen. Het was lastig te landen, was beduidend minder manouvreerbaar bij lagere snelheid (verloor daarin zelfs van de oudere Hurricane en zelfs de D-XXI) en had het een veel te beperkt actieradius. De ME-109 was ook veel minder dan de in 1941 geintroduceerde Focke Wulf 190. Dit vliegtuig was met afstand de beste Duitse jager van de oorlog. Het feit dat de ME-109 veel successen boekte had meer met tactiek en overvloed te maken dan sec de kwaliteit van het vliegtuig. Vergis je niet in de effectiviteit van de Duitse tactiek, die pas tijdens de Battle of Brittain door de Engelsen werd overgenomen (o.m. op instigatie van Douglas Bader - de beroemde Hurrican vlieger zonder benen). Deze tactiek van het vliegen met paren (rotte) en dubbele paren (schwarm) werd pas eind september 1940 door de Engelsen erkend als de meest effectieve wijze van vliegen. Zo ontstond het fenomeen "wingman". De een valt aan, de ander dekt diens "6" (rug). Daarbij was de bekende tactische overweging hoog aan te vliegen op het doel of in een patrouillegebied, waardoor niet alleen de voordeel van snelheid (en overzicht) optimaal kon worden benut maar tevens de positionering t.o.v. de zon (mind the hun from the sun) - een beproefd WOI concept. Tijdens de Battle of Brittain werd deze hoge "angels" door Goering verboden. De verliezen aan bommenwerpers werden te groot. Hierdoor verloren de Duitsers een belangrijk voordeel omdat de RAF zelden tot nooit voldoende hoogte kon winnen na een scramble omdat de afstand en tijd daar eenvoudigweg te kort voor was. Toen de ME-109's dus bij de bommenwerpers moesten blijven waren het de Britten die het hoogtevoordeel hadden.

De JU-87 was absoluut de kampioen van de Blitzkrieg! Niet alleen vanwege het feit dat het zo effectief in combinatie met grondtroepen werd ingezet, maar ook omdat het een novum op de slagvelden was. Een combinatie van psychologische en effectief tactische oorlogsvoering. Geen enkel Geallieerd land bezat duikbommenwerpers in 1939-1940, en het hele fenomeen was dan ook nieuw. Slechte zaak - want het zijn de Amerikanen geweest die al midden dertiger jaren demonstraties gaven van duikbommenwerpers (Dauntless) bij aanvallen op schepen - demonstraties waar Ernst Udet bij was. Hij haalde hier het idee van de Stuka vandaan. De rest van het westen sliep. Japan, Amerika en Duitsland waren de enigen die opletten ... De effecten waren duidelijk in de meioorlog in west-europa.

» Deze reactie is geplaatst op 14 januari 2004 03:11

O ja, teveel types vliegtuigen zeg je? Dat is absoluut onjuist. Er is aan Duitse zijde vrijwel geen vliegtuig bij gekomen na 1940. Men ontwikkelde door op bestaande types (of types die al op de plank lagen). Slechts ten aanzien van straalvliegtuigen hebben Junkers en Messerschmidt met name nieuw werk geleverd. Alle overige types waren reeds in 1940 op voorraad of ontworpen (trouwens de ME-262 jet lag ook al voor de oorlog op de tekenplank - Hitler vond het echter onzin). De mainbody van Duitse gevechtsvliegtuigen waren de JU-87 en 88, de ME-109 en 110, de FW-190, de Do-217 en He-111. Van de overige types waren er relatief zeer kleine hoeveelheden. Deze diversiteit is dus niet zo groot. Vergeleken met de geallieerden zelfs zeer beperkt.

Nee, juist bij de pantsertroepen was de diversiteit te groot. In plaats van zoals de Amerikanen en Russen te kiezen voor een of twee types en die in overmaat bouwen, opteerde men voor een enorme diversiteit aan tanks en pantserwagens. Hierdoor was de effectiviteit van de productielijnen ver te zoeken (lees voor de grap eens de enorm dikke pil over Albert Speer - minister van Bewapening gedurende de laatste twee-en-een half jaar van de oorlog). Bovendien was de kwaliteitseis debet aan veel te zware en dus benzineverslindende tanks. De aanvoer kon het verlies niet bijhouden vanaf vroeg 1942. Voor de vliegtuigen gold hetzelfde, en tevens gold hier dat het besluit van Hitler om geen lange afstand zware bommenwerper te bouwen een grote fout was. Een handvol Focke Wulf Condors, oorsprongelijk Lufthansa vliegtuigen, werd hiervoor ingeschakeld maar behalve enige successen bij de vloot bleek deze te kwetsbaar en te weinig draagvermogen te hebben voor effectieve zware lasten.

» Deze reactie is geplaatst op 14 januari 2004 03:20

Stuka's zijn wel degelijk effectief geweest tijdens de slag om engeland. In het zuiden zijn er aanvallen geweest op o.a. schepen en radarstations. De schepen zonken vaak omdat de bom onder het schip ontplofte.
Zodra echter de stuka verder engeland in moest werd het minder effectief. Men zag later ook van de duik en de sirene af.

In de middellandse zee heeft de stuka ook flink huis gehouden. Vanaf sicilie en kreta b.v. De afstand tussen sicilie en het afrikaanse vasteland is hemelsbreed niet groot. Daar komt nog bij dat men tussen sicilie en het eiland pantaleria door moest varen. Ten zuiden van dit eiland was de zee niet voor ieder schip geschikt om te varen.
De smalle corridor die hier ontstond werd berucht tijdens de slag om de middelandse zee.
Ook het eiland malta is meerdere malen gebombardeerd door stuka's. Malta is na de oorlog onderscheiden vanwege hun moed en vastberadenheid. Het vliegdekschip Illustrious is zodanig door stuka's vernield dat het in Norfolk Virginia maandenlang in een dok heeft gelegen voor reparaties. (Illustrious was een Engels schip).

» Deze reactie is geplaatst op 14 januari 2004 07:23

Erik - wie beweerde dat Stuka's niet werden ingezet tijdens de Batlle of Brittain?

En zoals gezegd bij de ondersteuning van het Afrika korps boekten zij vele successen totdat de steun begon weg te vallen na juni 1941.

» Deze reactie is geplaatst op 14 januari 2004 15:54

Allert, niemand beweerd dat, ik heb het over de effectiviteit en niet over wel of niet aanwezig.

» Deze reactie is geplaatst op 14 januari 2004 16:53

Okay, ik begrijp nu dat je het zo bedoelt.

Die effectiviteit was juist laag. Zoals jou ook bekend zal zijn is geen van de Engelse radarstations langer dan enkele dagen uitgeschakeld geweest, en dat gold dan nog maar voor twee stations. Slechts bij een van die twee waren onder andere Stuka's ingezet. Ik vind ook niet dat een succesvol bombardement aanleiding vormt om te spreken van efficiente en succesvolle inzet. De inzet van de Stuka's in de Battle of Brittain was dramatisch en kan zeker niet aan de successenreeks van de Stuka's worden gekoppeld. Niet onlogisch, omdat ze daar tactisch verkeerd werden ingezet.

De incidentele successen tegen schepen hadden ze overal, en dit was zeker een van de succeskanten van de Stuka. De FW Condor boekte ook grote successen tegen geallieerde schepen, vooral op de Moermansk route. Echter ten aanzien van scheepsvernietiging moeten deze gevleugelde vrienden vanzelfsprekend de U-boot voorlaten. Het was echter met name hun inzet bij een combinatie van landstrijdkrachten die legendarisch is geworden - ook binnen Duitsland tijdens de oorlog.

» Deze reactie is geplaatst op 14 januari 2004 17:50

Ik heb ook nooit goed begrepen waarom die radarinstallaties nooit als zwaarwegend doel zijn aangevallen, die dagen dat er een gat in de lange afstands peiling zat zorgde er wel voor dat men afhankelijk was van de homeguard en de korte afstands peiling.
Douglas Bader was meen ik voorvechter van de bigwing, een andere RAF man was tot inzicht gekomen dat het paar en het viertje beter zou werken. (iets wat ik nog eens zou moeten nalezen) De Duitsers hadden dit overigens weer overgenomen van de Finnen, daar had Magnusson het concept bedacht)

Een van de Duitse ontwikkelingen tijdens de oorlog waren de Me-210 en 410, verder de 188 en 288 die enigszins succesvol waren

» Deze reactie is geplaatst op 11 juni 2006 22:40

Edwin, interessant concept wat jij aangeeft met je vraag. Het totaal beeld van de luchtslag om Engeland is een vrij complexe, en zelfs politiek en gezichtsverlies speelden een rol.

Allereerst moet je begrijpen dat Hitler, op het moment dat de luchtslag begon voor een groot gedeelte steunde op één persoon en dat was Admiraal Reader.

Hij heeft geargumenteerd en geëist dat er eerst luchtoverwicht moest zijn boven en om de voorgestelde landingsgebieden. Het was vervolgens Göring die pochte dit wel eens even waar te maken.

De intenties was niet zozeer dat de focus op de radar installaties lag echter veel meer op de diverse luchtbases van de Britten. Het eerste doel wat de Duitse luchtmacht had was het binden van, en daarmee de kans vergroten om de jachtvliegtuigen neer te schieten, en zo, puur door het cijfermatig wegstrepen van getallen te komen tot de verklaring dat het luchtoverwicht was bereikt.

De Duitse vliegtuigen werden echter nu wel voor het eerst goed getest, en al snel bleken, de eerste signalen waren er al lang binnen het Duitse opperbevel na de invasie van Polen, dat de Stuka alleen bij luchtoverwicht goed konden opereren, en dat de Me Bf 110 niet opgewassen was voor zijn taak als (o.a.) escorte jager. Dit falen van de 110 werd bevestigd, gedurende de campagnes in het Westen, echter, de successen werden opgeblazen, de tekortkomingen doodgezwegen. Gedurende de slag om het Britse luchtruim werd het echter evident en moesten zelfs de 109’s de 110’s beschermen.

(a propos ben ik het met Allert eens dat het aantal soorten vliegtuigen bij de Duitsers beperkt was, echter het was binnen de soort de diversiteit aan types die de Duitsers ook hier, vergelijkbaar met het Duitse tankwapen, de das om deden. Ter vergelijk Allert, de Bf Me 109 E had binnen deze E configuratie niet minder dan 11 variaties!!)

Echter, nogmaals, wat zelfs de oorlog heeft overleeft, helaas, is de Duitse propaganda over deze toestellen. Piloten verkozen door die propaganda een stoeltje in een stuka of 110 boven de 109(!!) Veel uitstekende piloten gingen daarmee verloren.

Het interessante van het gehele verhaal is echter dat de Duitsers het heus wel gered zouden hebben, de zuidelijke luchtbases waren praktisch niet meer operationeel, o.a. Biggin Hill heeft heel veel geleden. De tactiek was zoals gezegd Britse Jachtvliegtuigen te vernietigen en daarbij de infrastructuur, de vliegvelden zelf.

De Britten hadden een giga tekort aan piloten en daarnaast een tekort aan jachtvliegtuigen. Aan het begin van de slag hebben de Britten, vanwege taalproblemen, Poolse en Tsjechische piloten geen operationele vluchten laten maken. Later, juist en o.a. door het piloten tekort zijn zij wel ingezet. (detail: hun succes was mede door hun motivatie heel groot)

Het Big Wing principe is wel degelijk uitgevoerd door de Britten. Het paren-principe blijft namelijk ook in een Big Wing gewoon gehandhaafd. Met Big Wing werd gerefereerd naar een bepaalde tactiek door meerdere groepen te clusteren, in plaats van de groep separaat van elkaar naar de Duitsers te leiden. Op deze wijze kon er beter en meer gecontroleerd de Duitsers tegemoet getreden worden met grotere aantallen jagers tegelijk. Deze tactiek is pas later in de slag toegepast.

De reden waarom de Duiters gestopt zijn met het aanvallen van de vliegvelden ligt in het feit dat Berlijn gedurende deze slag in een nachtelijke aanval door de Britten is gebombardeerd, als vergelding van een Duitse aanval op Londen (navigatie fout).

Dit incident was voor Hitler het excuus waarop hij heeft zitten wachten, want:

• Hij had reeds besloten om af te zien van operatie Seelöwe (de invasie van Engeland), althans hij heeft het voor onbepaalde tijd uitgesteld (hij heeft om psychologische redenen de invasie nooit afgelast)
• Daardoor kon hij overgaan van het luchtoverwicht concept, naar het terreur aanval op de grote steden concept, en
• Hij had zijn vizier, toen al, definitief naar het oosten verplaatst. De politieke, ideologische aanval op Rusland was voor Hitler een feit geworden.

Wat bovenstaande met mei 1940 heeft te maken? Helemaal niets, echter bovenstaande is alleen op hoofdlijnen een reactie voor Edwin en de wending die deze discussie genomen heeft.

» Deze reactie is geplaatst op 12 juni 2006 09:05

Er zijn een paar aspecten die wel aardig zijn als men naar de Battle of Britain kijkt en dat verhoudt tot de mei/juni veldtocht in het westen.

Het Duitse leger - in haar totaliteit - was in de lente van 1940 slechts uitgerust en geschikt voor een oorlog met korte aanvoerlijnen, snelle beslissingen en dicht bij het epicentrum. Daarom vind ik de Battle of Britain altijd het begin van het keerpunt in de oorlog en niet het veel latere verlies aan de Wolga.

De Slag om Engeland toonde immers aan dat Duitsland totaal niet was uitgerust voor een niet-Blitzkrieg oorlog op langere afstand van het moederland. In plaats dat dit een les was voor Hitler [het was het immers voor vele generaals onder hem wel! Ze werden niet gehoord] persisteerde hij in het doorontwikkelen van bestaande vliegtuigen en wapens.

Hierdoor kon het gebeuren dat Duitsland nooit strategische jagers, bommenwerpers en ondersteuningstoestellen ontwikkelde en bouwde. Een zaak die hen lelijk opbrak tijdens de strijd om de SU.

Daarnaast was Engeland de springplank tot het vasteland. Als de Slag om Engeland verstandig was gevoerd door de Duitsers hadden ze nog in 1940 het grootste deel van dat land kunnen bezetten, want een verdediging van enige improtantie hadden de Britten eenvoudigweg niet meer. Ze zouden verpletterend verslagen zijn; dat is vrijwel zeker.

Het is in dat licht volkomen onbegrijpelijk dat de Duitsers bezig bleven met hun stompzinnige tactiek van vliegtuigjes omhoog lokken en deze zogenaamd afknallen. Ze hadden uiteraard de radarketen volkomen moeten vernietigen, en dat was een klein kunstje geweest. Daarna hadden ze beslist veel minder gecoordineerde tegenstand in de lucht gehad en de RAF simpelweg vernietigd.

De denkfout van Herr Hitler was dat terreur-bombardementen de Engelsen op de knieën zouden krijgen. Dat had eerder alleen bij Nederland gewerkt, en was dus een theorie die op dun ijs gestoeld was.

Je moet er niet aan denken hoe lang de oorlog geduurd zou hebben als Duitsland Engeland bezet had kunnen houden. Het had niet alleen heel veel vliegtuigen en U-boten gescheeld - immers de strijd op de Atlantische Oceaan was er beduidend minder door geworden - maar het had de Geallieerden geen enkele springplank binnen Europa meer geboden. Denkt u dat eens in! Daarnaast was de Brits-Amerikaanse hulp in 1941 voor de Russen heel belangrijk, hoewel de Russen dat altijd ontkennen [net zoals het Westen de Sovjet importantie in de overwinning op Duitsland altijd devalueert]. Die hulp was totaal afwezig geweest als Engeland was ingenomen en de VS de oorlog niet was verklaard. Dat aspect, en het besparen van alle resources voor de strijd met de Britten in Europa, had wel eens van groot belang kunnen zijn voor een veel succesvollere strijd in het oosten. Want hoewel de Duitsers daar uiteindelijk verpletterend werden verslagen heeft het lot van moedertje Rusland wel degelijk aan een zijden draadje gehangen.

Daarnaast had het bezetten van Engeland grote gevolgen gehad voor de oorlog in Azië. Engeland had zich - losgesneden van het bezette moederland - vanuit de koloniën moeten herstellen. En dat met de oorlog in Azië nog voor de boeg! Dat was een missie geweest!

De volgende stompzinnigheid [ik besprak hem al kort] was het feit dat Hitler de Amerikanen de oorlog verklaarde na Pearl Harbour. Roosevelt had de Amerikanen nooit zover gekregen de oorlog aan Duitsland te verklaren, en had dit dan ook nagelaten op 8 december 1941. Het had vermoedelijk nog maanden geduurd voordat hij dit had kunnen doen. Maar dat terzijde.

» Deze reactie is geplaatst op 12 juni 2006 09:29

Gisteren nog wat zitten lezen over de Luftwaffe. een interessante maar vooral bizarre geschiedenis! In de opbouwende fase waren Udet en Milch verantwoordelijk voor de ontwikkeling en herbewapening van de Luftwaffe. Daarbij probeerde udet de ontwikkeling van de Ju-88 te dwarsbomen en Milch die van de Messerschmitt Me-109. Messerschmitt werd tegengewerkt omdat een goede vriend van milch was omgekomen in een messerschmitt Me-20. Er bestond dus puur een persoonlijke reden om Messerschmitt tegen te werken. Tijdens de competitie bleek de messerschmitt echter het beste toestel tussen ontwerpen van Arado, Heinkel en Focke Wulf. Het was het meest wendbare toestel en zwaarst bewapende toestel van de competitie. ook de constructie was baanbrekend, de door Walter Rethel (ook ontwerper van de Fokker F.VII!) ontworpen monocoque was zeer licht en stevig. zwak punt was echter de staart, die nog ouderwets afgesteund werd. De bewapening vormde ook een ernstig dilemma, vooral sinds de komst van de Spitfire, met zijn acht machinegeweren.
het 20 mm kanon dat door de propellor naaf vuurde kwam te vervallen, omdat het te storingsgevoelig was. De vleugelbewapening werd ook aangepast, zodat de munitie in een trommel zat in plaats van een slee over de hele lengte van de vleugel. Hoewel met het ontwerp van de vleugel niks mis was, ontstonden er problemen omdat het toestel makkelijk van zijn vleugels ontdaan moest kunnen worden. daarom werd het landingsgestel in de vleugelwortel gemonteerd zodat de vleugel verwijderd kon worden zonder dat het toestel opgebokt diende te worden. het landingsgestel werd hierdoor wel erg smal met de al genoemde problemen. Vergeleken met de Hurricane en de Spitfire had het de hoogste vleugelbelasting, maar het toestel was ook het wendbaarst van de drie, met een draaicirkel van 225 m (t.o.v resp. 265 en 245 meter voor hurricane en spitfire) verder was de motor voorzien van carburateurs die in alle standen goed bleven functioneren, zodat ook voortgezette duiken en rugvluchten geen probleem waren.

» Deze reactie is geplaatst op 12 juni 2006 09:52

Op zich is dit allemaal natuurlijk een boeiende uitwisseling, maar ondertussen veel te ver van de Greb en het onderwerp afgeweken. Laten we hierbij dus deze zijstappen maar afbreken.

» Deze reactie is geplaatst op 12 juni 2006 10:01