Discussiegroep

Onderwerp: modernisering

» Dit onderwerp is gesloten
Totaal berichten: 134
4.698 keer gelezen
22 reacties
Categorie: Overig Mei 1940
Ik ben meer een fanaat van de militaire luchtvaart enben dan ook wel aardig op de hoogte van het moderniseringsplan dat daar aan de orde was. hoe zat het eigenlijk met de modernisering van het veldleger, is mijn grote vraag???
» Dit bericht is geplaatst op 19 januari 2005 17:53
Totaal berichten: 143
De modernisering van het Veld leger was zeer laat begonnen. Mede door een vals gevoel van veiligheid door onze neutraliteit status.
Wat een heel groot struikelblok is geweest is de zeer beperkte en in 1939 in het geheel opgehouden levering vanuit het buitenland. Wij waren qua wapen aankopen aangewezen op Duitsland, Zweden, Engeland en in mindere mate de VS omdat wij een berkte wapen industrie hadden.
Aankopen in het buitenland zijn dan ook zeer moeizaam verlopen doordat export vergunningen niet zijn verleent omdat de wapens voor de strijdkrachten van deze landen zijn gebruikt . Alleen luchtdoel geschut is geleverd door Bofors uit Zweden en PAK's.
Door een gigantisch gebrek aan van alles en nog wat zijn er kanonnen gebruikt die eigenlijk al waren afgeschreven..
Er waren wel veel plannen en onderzoeken maar het meeste daarvan verkeerde nog in de embrio fase bij de inval op 10 Mei
De heer Goossens of Groenman kunnen een beter gedetailleerde lijst creeeren denk ik.
» Deze reactie is geplaatst op 19 januari 2005 22:09
Epi
Dag Edwin welkom bij dit forum.
Ik ken van de G-1 club ik heb je wel eens foto's toe doen komen van de Fokker D 23 die je verder omschreven hebt in het clubblaadje.

Het nederlandse leger was bezig met modernisering natuurlijk maar dat verliep traag.

Zo uit mijn hoofd waren de opvallendste zaken:

De DAF pantser wagen die qua concept een aantal jaar vooruitliep wat het chassis betreft. De bewapening met een voor en achter mitrailleur natuurlijjk niet en zeker niet met de Lewis.

Het zwemmende wagentje een soort Jeep

Een automatisch geweer op basis van het mannerlich mechanisme

Anti tank kanon voor in de VIS kazematten

Kazemat bouw met name de G koepel en het beton plan voor de Grebbeberg.

Mortier van acht

10 veld kanon

Trado van DAF

Verder de aankopen in het buitenland

Bohler PAG
Bofors antilucht geschut
2 cm antilucht geschut van oerlikon en skoda
etc
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 09:37
Martijn van Veen
Naar mijn mening verkeerden de plannen niet meer in de embryonale fase. Denk bijvoorbeeld aan het Urgentieprogramma wat in 1937 door Gen. Reynders werd opgesteld om de strijdkrachten met meer en vooral moderner materieel uit te rusten. Saillant detail is dat het tot 1954 zou hebben geduurd voordat alle aankopen en de invoering bij de troep afgerond zouden zijn.
De nederlandse legerleiding had, voor wat betreft de aan te schaffen uitrusting, geen gebrek aan visie.
De regering maakte echter pas vanaf 1938 een acceptabel bedrag vrij voor het realiseren van dit programma (rond de f 150 mln). Men begon echter vanaf 1935-36 al in de gaten te krijgen dat de dreiging van Hitler's Duitsland een zeer concrete vorm zou kunnen aannemen. Toen de orders inderdaad eindelijk geplaatst konden worden hadden de diverse buitenlandse wapenproducenten inderdaad geen gebrek aan orders meer.
Ik blijf de inhaalrace van de nederlandse strijdkrachten op sommige puntne wel indrukwekkend vinden. Zo beschikte de luchtdoelartillerie ten tijde van de Sudetencrisis over 3 inzetbare batterijen afweergeschut (12 stukken). Op 10 mei 1940 beschikte men over 355 stukken, waarvan het grootste deel van een moderne kwaliteit. Ook de bemanningen waren behoorlijk getraind.
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 10:23
Allert Goossens
De modernisering van ons (veld)leger werd in fasen afgewerkt, en begon eigenlijk in 1935. In dat jaar vond de ommekeer in het denken plaats, van het belabberde pacifisme tot een wat eerlijker en werkelijker inzicht over hoe ons leger eruit zou moeten komen te zien. Maar 25 jaar verwaarlozing haal je niet in, in 5 jaar. En toen men het denken in doen had omgezet restte ons - in retrospect - nog 3 jaar ...

In 1935 werd een mager maar (voor die dagen) aanzienlijk bewapeningsfonds ingesteld van 31 mio gulden. Hiermee moest verbeterd materieel voor de landmacht worden aangeschaft. Dit fonds werd in twee jaar tijd leeg getrokken. In de jaren 1938 en 1939 werden nog eens respectievelijk 14 mio en 33 mio gulden ter beschikking gesteld. Deze fondsen kwam bovenop de normale defensiebegroting. Door de ambtelijke omzettijd werden de gelden nooit aangewend ...

Van de in de jaren 1934-1939 opgezette plannen van materiele verbetering van onze landmacht kwam niet heel veel terecht natuurlijk. Samengevat werden eigenlijk alleen ten aanzien van de pantserafweer en luchtafweer aanzienlijke verbeteringen bereikt. Voor de rest was het druppelen op een gloeiende plaat.

De artillerie werd eigenlijk helemaal niet versterkt. Wel werden er pogingen gedaan om stukken (80) Bofors 10-veld bij te kopen, maar dit mislukte (geen export vergunning Zweden). De vergelijkbare Duitse Krupp Leichte Feldhaubitze 18 (105 mm) werd besteld - in 1939 - en bij een land dat dus 99% zeker onze tegenstander zou zijn! Overigens werden maar liefst 120 stuks besteld - detail: Reynders wilde er 375 hebben! Een enkele batterij was al geleverd op 10 mei, echter zonder munitie (rara hoe kon dit?). Later in de Duitse gelederen opgenomen.
Ook was in 1939 een nieuwe 150 mm veldhouwitser (105 stuks) besteld, maar deze is natuurlijk nooit geleverd.
Als gevolg van dit alles werden de artilleristische rijen aangevuld van onderaf: de stokoude (lang staal vuurmonden) 12L24 en 15L24, alsmede oude houwitsers 12L14 (60) en 15L17 (40) werden weer in dienst genomen. Overigens - de Duitsers hadden op 10 mei 1940 ook nog 696 stuks 15L17 (15cm Schwere FH 13) in dienst!
Verder werd onze artillerie zelfs nog uitgebreid met een volledig regiment (20RA) 8 staal (een vuurmond die de naam "stuk artillerie" niet mocht dragen) en werden proefvuurmonden als 10.5L30 (2 stuks) en enkele zeer oude marinekanons in de gelederen opgenomen. Nieuwkoop zat er niet bij. Wel werden vele stambuizen voor lopen door de AI vervangen van onze moderne stukken (7-veld en 10-veld). Van de 7-veld bezaten we er op 10 mei 352 stuks van de geplande 440 stuks, van de 10-veld 52 van de geplande 136 stuks.

Wat betreft de lichtere vuurmonden was er natuurlijk tot 1938 geen vuurmond met de kracht om een pantserwagen uit te schakelen. Het volkomen verouderde stuk 6-veld (een vuurmond van 57 mm) was de standaard voor infanteriegeschut, soms zelfs (lichte brigade) nog licht veldgeschut! Tot 1938 hadden de 6-veld en de 7-veld (met speciale panterbrisant munitie) de taak pantserdoelen te bestrijden. In 1938 had men eindelijk besloten - na vier jaar proeven doen met anti-tank geschut (w.o. de Duitse PAK35/36)- om de Bohler PAG 4.7 te kopen. Aflevering (licentie) geschiedde snel, doch slechts een derde was op 10 mei aanwezig. Gelederen bleven dus met de 6-veld (en zelfs 8 staal) zitten op secundaire locaties.
Voorts had men lichte pantserbestrijdingswapens gekocht, het geweer Solothurn TP 20 mm, waarmee men in Limburg en Brabant nog net op tijd enkele eenheden (13GB, 4GB, II en III-27RI,II-30RI) kon uitrusten.
Voorts had Nederland zelf een aantal kanonnen laten ontwikkelen voor plaatsing in kazematten. Zoals het redelijk succesvolle kanon 5L50, wat in vrijwel alle rivierkazematten werd geplaatst. De munitie was ook zelf ontworpen, en met name de brisantmunitie (met hoge scherfwerking) bleek niet goed genoeg. De scherven werden te klein en veroorzaakten daardoor geen of nauwelijks fatale verwondingen (deze info heb ik van EHB aan de hand van de vele gewonden op de Afsluitdijk na de Duitse aanval).

Ook werd vastgesteld dat ons leger behoefte had aan tanks. Enkele middelzware tanks (36), een redelijk contingent lichte tanks (110) en een vrij aanzienlijke hoeveelheid pantserwagens (100).
Alleen de pantserwagens werden snel besteld. 24 Landverks waren opgenomen in de strijdkrachten, en de M39 DAF's - inderdaad vooruitstrevende pantserwagens - waren in diverse staten van afbouw. 12 stuks waren (onbewapend) al aan de landmacht overgedragen op 10 mei 1940. Een ervan werd bij Rijswijk uitgeschakeld, van de anderen is bekend dat een deel de zee in werd gereden na de capitulatie. De Duitsers namen echter een flink aantal, ook van de niet afgebowude, M39 op in hun gelederen en deze bleven twee jaar lang dienst doen.
Overigens - niet alleen het chassis was vooruitstrevend, ook het kanon was zwaar. Onze pantserwagens - zowel de M36, M38 als de M39 - waren voor die tijd moderne (de M39 zeer modern) pantserwagens die de Duitse concurrenten in een een-op-een gevecht onherroepelijk zouden verslaan. Met name het krachtige Bofors 37 mm kanon was hun winstpunt. Zelfs de Duitse lichte tanks - Panzer I en II met respectievelijk een mitrailleur en een zwak 20 mm kanon - waren geen partij. Helaas hadden we op 10 mei slechts 24 bewapende pantserwagens van deze types, en een handvol volkomen verouderde typen. Enkele bren-carriers - van o.a. het KRA - waren niet meer dan gepantserde vervoermiddelen voor een zware mitrailleur. Ze hadden weinig vuurkracht en daardoor weinig gevechtswaarde.

Van onze zware en lichte mitrailleurs was duidelijk dat de aantallen nog niet eens op organiek niveau lagen (3.311 / 13.080 minimaal nodig - 2.167 / 7.910 aanwezig). We hadden om de boel enigzins te verbeteren een heleboel oude Spandau mitrailleurs uit de mottenballen gehaald. Deze wapens waren echter vrijwel allen versleten, wat in de meidagen zou blijken uit storingen.
De eveneens uit de mottenballen gehaalde Vickers daarentegen bleek de beste en meest betrouwbare zware mitrailleur uit de meidagen. Beter en betrouwbaarder dan de standaard (verouderde) Schwartzlose. De lichte mitrailleur Lewis M20 - ook in het Britse leger nog in vele onderdelen de standaard lichte mitrailleur (de Brengun werd net ingevoerd) - werd nog volop door de Artillerie Inrichtingen bijgebouwd, maar ook deze wapens zouden nooit op een acceptabel niveau bij de meeste eenheden aanwezig zijn.
Voor de overige infanteriewapens was niet veel plaats meer over. Het al langere tijd in de bewapening opgenomen mortier van 8 (Brandt-Stokes licentie, 81.5 mm) werd in aantal uitgebreid van 300 stuks tot 430; op 10 mei was dit aantal bijna bereikt. Maar als we nagaan dat het standaard veldgeschut van 75 mm in een aantal van 440 stuks aanwezig diende te zijn, dan beseffen we dat 430 mortieren een veel te laag niveau is!
Tenslotte de handgranaten. Hiervan bezaten we er erg weinig. Simpel gezegd: 2 per soldaat. Te weten 1 aanvals- en 1 verdedigingsgranaat. Verschil overigens. Een aanvalsgranaat heeft minder scherfwerking (zou immers voor de aanvaller te gevaarlijk zijn). Geweerpatronen was in verhouding nog droeviger: 380 patronen per soldaat. Dat is - in theorie - twee dagen van middelbare gevechten!

De luchtafweer werd sinds de eerste wereldoorlog (dus: in het interbellum) door een aantal zeer oude batterijen 6tl en 7tl gevoed. 6 Batterijen van 3 stuks 7tl, en 7 batterijen van 3 stuks 6tl. Deze stukken waren allen omgebouwd kazematgeschut dat geschikt gemaakt was voor luchtdoelbestrijding, en op trucks geplaatst. Begin jaren dertig had men zelfs een rudimentaire vorm van vuurleiding ontworpen. Voorts een batterij van 8tl (oud Engels afweergeschut uit WOI) en een batterij van 10tl (oud marinegeschut). Samen 45 vuurmonden - met uitzondering van de 10tl, volkomen verouderd. Dit alles aangevuld met zware mitrailleurs van de types Spandau en Schwartzlose. Al dit geschut bleef tot en met de meidagen in de bewapening. Alleen van de batterij 8tl is het de vraag of deze bezet was (sterk verouderd en versleten batterij 102 Bt LuA in Den Helder).

Er werden in de periode 1937-1940 enorm veel bestellingen geplaatst voor luchtafweer (ook een aantal door de Marine - dit is buiten beschouwing gelaten). Voor 2tl werden 720 stuks 2 tl nodig geacht, en 400 besteld (100 Scotti / 300 Oerlikon); voor 4 tl werden er 210 nodig geacht, 122 besteld (20 Duitse 3.7 Flag 18/36 - 102 Bofors); voor 7.5 tl 321 nodig geacht en 251 besteld (Vickers Armstrong/eigen bouw AI). Hoeveel er tenslotte werd geleverd was een teleurstelling, maar toch - gezien het late tijdstip van bestelling - een meevaller. Van 2 tl werden ruim 150 stuks ingezet (plus nog enkele tientallen van de marine!), van 4 tl 46 stuks en van de 7.5 tl 81 stuks (van dit laatste type stonden er vele tientallen stukken zonder vuurleiding werkeloos in opslag op 10 mei! De 81 voornoemde stuks werden wel ingezet).

Pin me niet vast op de aantallen. Er zijn nogal wat conflicterende documenten over uitgegeven.
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 14:39
Totaal berichten: 31
In dit verband kunnen ook de zoeklichtafdelingen tl. genoemd worden, er werden hiervoor nieuwe 150 cm zoeklichten aangeschaft. Konden in 1936 nog vijf afdelingen zoeklichten tl. worden uitgebracht, in mei 1940 waren er elf.

De in Duitsland bestelde houwitsers waren gebaseerd op de leFH 18 doch wijkten enigszins af. Kosar (Taschenbuch der Artillerie. Bd. 2) schrijft hierover: "Die Feldhaubitze, 105 mm, M39 wurde knapp vor Beginn des Krieges an die Niederlande geliefert". De zaak ligt echter iets gecompliceerder: er waren 120 houwitsers besteld bij Krupp, maar het contract behelsde tevens dat er in afwachting van de levering van deze stukken 20 houwitsers in bruikleen werden gegeven voor opleidingsdoeleinden, deze laatste houwitsers waren van het type leFH 18. In elk geval deze geleende stukken waren in de meidagen aanwezig, na de capitulatie werden ervan 16 stukken in beslag genomen door de Oberfeldzeugstab Holland, terwijl er nog vier stukken 'vermist' werden, die waarschijnlijk ook door de Duitsers in beslag genomen waren.

De 37 mm Rheinmetall luchtafweerstukken waren voorzien van een twee-assige kruisaffuit. Dit duidt erop dat deze van het type flak 18 waren, aangezien de flak 36/37 getransporteerd werd met een tweewiels aanhanger.

(voornaamste bron: diverse documenten Nationaal Archief)
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 16:30
Totaal berichten: 134
Bedankt voor jullie reacties tot dusver.
Dat klinkt als een wir war van kalibers en verschillende typen kanonnen van evenzoveel leveranciers... hoe had men gedacht dat logistiek en qua bevoorrading in te zetten?
Waren er ook plannen om nieuwe mitrailleurs aan te schaffen? ik meen me te herinneren dat de schwarzlose stukken een vuursnelheid hadden van rond de 400 kogels per minuut... het waren geloof ik, juist die mitrailleurs die het zo massaal lieten af weten tijdens de meidagen, terwijl de karabijnen nog goed functioneerden.
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 18:46
Totaal berichten: 143
Ik dacht dat alleen de Hembrug geweer/karabijn en de Lewis mitrailleur hetzelfde kaliber hadden (6.5 x 53R).
Het kaliber van de Schwarzlose (zware) mitrailleur was groter meen ik..
Storingen zijn bij beide mitrailleurs voorgekomen tijdens de strijd alhoewel ik de indruk heb dat bij de Lewis deze storingsgevoeligheid groter was. De karabijnen hebben zeer goed gefunctioneerd. Zo goed zelfs dat de Duitsers deze wapens massaal hebben uitgereikt aan eigen troepen in Frankrijk.
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 19:02
Allert Goossens
Kalibers waren als volgt:

Geweren en karabijnen M95 Mannlicher (Hembrug licentie): 6.5 mm
Pistolen FN: 9 mm
Lewis M20 lichte mitrailleur: 6.5 mm
Zware mitrailleurs Vickers, Schwartzlose, Spandau: 7.9 mm
(Enkele Vickers nog met kaliber 7.7 mm, enkele Schwartzlose met 6.5 mm). Vuursnelheid van alle zware mitrailleurs lag rond de 500-550 kogels per minuut. Het fenomeen "zware" of "lichte" mitrailleur had overigens niet direct met het kaliber dan wel met het gewicht te maken. Zo was de Duitse MG34 een lichte mitrailleur op een inklapbaar tweebenig spreidaffuit, maar werd het met een driepootaffuit (twee benen parallel voor, derde been een meter daarachter) en banddoorvoering een zware mitrailleur.

Storingen kwamen het meest voor bij de M.20 Lichte mitrailleur. Vooral bij vervoer met opgezet magazijn ontstond daarop vrijwel altijd storing. Tevens was het wapen erg gevoelig voor vervuiling.

Van de zware mitrailleurs hadden de Spandau's veel last van storingen. Deze wapens waren zwaar versleten door jarenlang gebruik door de Duitsers in 1914-1918. Wij kochten ze later van hen over.

De Duitsers hebben hun "beute waffen" vooral ingezet bij "dritte welle" (derde rangs) bezettingstroepen en Roemenie kreeg heel veel van onze handwapens, artillerie en helmen (die laatste gebruikten ze al). Of er specifiek nou zoveel naar in Frankrijk gestationeerde troepen is gegaan is mij niet bekend. Wel zijn diverse onderdelen die hier actief waren later tegen de Fransen ingezet. Onze pantserwagens zijn bijvoorbeeld vrijwel direct in de Duitse gelederen opgenomen.
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 20:30
Totaal berichten: 143
Vooral bewakings troepen in Frankrijk zijn uitgerust geweest met onze Hembrug's. Ook zijn er Duitsers in Rusland geweest die waren uitgerust met Hembrug's maar dat was meer uitzondering dan regel.
Er zijn foto's van Duitse troepen met Hembrug's in Rusland.
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 20:56
Totaal berichten: 143
http://p089.ezboard.com/fmilsurpafterhoursfrm35.showMessage?topicID=8.topic

Voor de duidelijkheid nog even een bron vermelding
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 21:05
Rogier Peeters
> Waren er ook plannen om nieuwe mitrailleurs aan te schaffen?

Voor zover ik weet niet, alhoewel er wel testen waren uitgevoerd. Het boek Nederlandse Vuurwapens (deel 1) stelt dat de Lewis in 1940 verouderd was, maar voor een defensieve strijd niet onbruikbaar was.
Halverwege de jaren '30 werd een MG34 getest, terwijl de Artillerie Inrichtingen in februari 1940 opdracht kregen tot aanschaf van een Brengun voor studiedoeleinden.
» Deze reactie is geplaatst op 20 januari 2005 21:45
Totaal berichten: 26
Naar aanleiding van de artillerieplannen, de krupp houwitsers 10,5 hadden een wezenlijk ander gebruik dan de 10veld, ondanks hetzelfde kaliber. De 10veld was een lang kanon met eenheidslading die gebruikt kon worden voor contra artilerie werk, met een reilwijdte van 16km en een vlakke kogelbaan. De 10,5cm houwitser was bestemd voor algemeen artilleriewerk en had een meer gekromde kogelbaan en een wisselend aan te brengen explosieflading
» Deze reactie is geplaatst op 24 januari 2005 19:28
Allert Goossens
De 10 veld kon oorspronkelijk ook met gescheiden lading vuren.

De houwitser 10.5 was inderdaad in het gebruik anders dan de 10-veld maar werd wel aangeschaft om die gelederen aan te vullen. Zweden - wat overigens uberhaupt geen frisse rol speelde in WOII - weigerde immers na te leveren. Het was duidelijk dat de zeer krachtige Bofors stukken met opzet verdeeld werden over de Veldleger Legerkorpsen omdat hun draagkracht zo groot was. Erg effectief was die verdeling niet.
» Deze reactie is geplaatst op 24 januari 2005 20:09
Totaal berichten: 26
Volgens sommige publicaties was de 10veld als Legerkorpsartillerie in gebruik, ook uit de bijdrage van Allert blijkt een dergelijk gebruik.
Het was onder meer in de Duitse organisatie gebruikelijk om in een divisie een regiment van vier afdelinegen te hebben, waarbij 3 afdelingen met 105mm houwitsers uitgerust waren en 1 afdeling met een of meer batterijen lange 10cm kanonnen en een of meer batterijen 15cm houwitsers.
De verspreiding van de weinig 10 veld stukken als legerkorpsartillerie is binnen die redenering niet onlogisch, aangezien op divisie niveau de artillerie ontoereikend was
» Deze reactie is geplaatst op 25 januari 2005 21:51
Allert Goossens
De heer de Regt heeft gelijk denk ik door te stellen dat de verdeling van 10-veld stukken voort kwam uit de ontoereikendheid van ver schietende divisie-artillerie. Overigens kan ik u vertellen dat 10-veld echt als legerkorpsartillerie was ingedeeld, en niets anders.

Divisie-artillerie bestond in de regel uit twee afdelingen 7-veld en een afdeling lichte houwitsers 12 cm. Maximaal bereik van de 75 mm vlakbaan stukken was 10.600 meter, van de houwitsers lag dit tussen de 8,200 en 8,800 meter.

De Legerkorps-artillerie was omvangrijker in de Grebbelinie. Deze bestond bij de 4 legerkorpsen van het veldleger telkens uit een afdeling 10-veld, waarbij 2LK een afdeling had met vier in plaats van drie batterijen. Dat klopt ook wel, want de specialisten onder u weten dat we 52 stukken 10-veld bezaten. Naast de 10-veld afdelingen, hadden de twee legerkorpsen in de Grebbelinie twee of drie afdelingen met zware houwitsers 15 cm (of twee afdelingen houwitsers en een afdeling oud lang staal vesting geschut 12 cm). Bij de Grebbeberg waren die Legerkorps artillerie eenheden onderdeel van 15RA en 19RA. Het Ie en IIIde legerkorps waren ontdaan van hun artillerie (muv organiek ingedeelde 10-veld).

De Duitsers werkten veel meer met houwitsers dan met vlakbaangeschut (de beruchte 88'ers even buiten de artillerie gerekend). Het nadeel van het relatief hoge getal aan krombaangeschut was de logistieke last van de gescheiden munitie, en de operationele nadelen van een matig bereik, veel stuksbemanningen en een relatief lage vuursnelheid door de bewerkelijkheid van het laadproces. Het veel te kleine bereik van de Duitse artillerie zou de Duitsers in met name Rusland in de loop van 1942 en begin 1943 (en uiteraard daarna) belangrijk gaan opbreken. In 1940 waren zij echter nog iedereen de baas.
» Deze reactie is geplaatst op 26 januari 2005 01:38
M. de Regt
voor wat betreft de houwitser /kanonverdeling ligt het nog wat ingewikkelder. De eerste generatie kanonnen met gelede affuit, zoals de franse soixante quinze, de in ook Nederland gebruikte Krupp ´04 (en andere types), de engelse 13- en 18ponders, bleken bij evaluatie na de eerste wereldoorlog, onder meer door de "Westerveldt board" in de Verenigde Staten slecht matig succesvol door:
- de affuitvorm die geen grotere elevatie dan een graad of 20 toeliet en dus
- de gebrekkige uitwerking op alles wat zich achter een verticaal obstakel bevond, dus alles achter een heuvel, maar ook infanterie in een loopgraaf.

Een houwitser kan door een meer paraboolachtige baan, in tegenstelling tot de vlakke kogelbaan, wal doelen die ergens achter gedekt zijn, raken.

Dit betekende dat al in de jaren twintig de algemene overtuiging in praktisch alle landen was, dat de veldkanonnen door veldhouwitsers vervangen dienden te worden. De overtuiging was er wel, het geld niet of niet direct. Toch waren de stukken die onwikkeld werden in grote meerderheid houwitsers, de 25 ponder, de LFhb 18, de Amerikaanse M2.

De Russische artillerie was of werd superieur door de nadruk die gelegd werd op de artillerie, de russen hadden heel artilleriedivisies, en door de samenhangende familie van goede stukken, zowel lange kanonnen, als houwitsers, als kanon-houwitsers. Al die stukken haalden stuk voor stuk betere prestaties dan de Duitse, maar hadden bovendien een betere logistieke ondersteuning dan de Duitsers aan het Oostfront.

De genoemde 88 was in Duitse dienst overigens een luchtafweerkanon dat soms als antitankgeschut dienst deed, maar was geen artillerie in nauwe zin.

De nederlandse 7veld was dus een verouderd of verouderend type, al was een aantal stukken gemodificeerd door het aanbrengen van een open doosaffuit waardoor een grotere elevatie mogelijk was
» Deze reactie is geplaatst op 27 januari 2005 08:53
Allert Goossens
U haalt er wel erg veel bij, heer de Regt. Maar het mag natuurlijk. Alleen suggereert u ("het ligt wat ingewikkelder") dat u nu een vraag zou beantwoorden, en dat begrijp ik even niet zo goed. Uw eerdere vraag vroeg niet om dit - overigens door uzelf gegeven - antwoord.

In grote mate heeft u volkomen gelijk in wat u zegt in uw laatste bijdrage. Paar kleine aanvullingen misschien.

- De Russen hadden een totaal andere industriele en militaire visie dan de Duitsers - eigenlijk vergelijkbaar met de Amerikaanse. Ze bouwden van redelijk succesvolle wapens gewoon enorm veel. De Amerikanen deden hetzelfde. De Duitsers maakten de fout het beste te willen hebben, en ook nog eens veel te veel verscheidenheid

- De Duitsers hadden vooraal een probleem met het beperkte bereik van hun vlak- en krombaangeschut. In vergelijking met de Russen was het bereik zo'n 25% korter. Ditzelfde probleem deed zich bij de Luftwaffe voor, waar nooit een geschikte strategische bommenwerper was ontwikkeld voor "tiefangriffe". Men kon de Russische logistiek en industrie dus niet bereiken. Dat probleem van de beperkte bereiken speelde al direct in de oorlog, tijdens Barbarossa

- Logistiek ging vooral na de eerste winter een grote rol spelen bij de Duitsers. De wegen waren vernield door de winterperiode, er begon een sterke guerrilla te ontstaan in het achterland en de lijnen werden erg lang.

- De 88'er was een prominent wapen bij de Duitsers, wat niet - zoals u suggereert - incidenteel tegen tanks werd ingezet maar structureel tegen tanks en bunkers werd ingezet. Je had de 88 mm FLAG 18/36 van Krupp, de Rheinmetall 88 mm FLAG 41 en de 88'er speciaal voor landdoelen werd de PAK 43 genoemd en deze had een ander schild. In de meidagen zagen wij al aan de Maaslinie en bij Kornwerderzand wat een kracht deze 88'ers als vlakbaangeschut hadden.

- De 7-veld was op in 1940 que techniek vrijwel niets ouder dan het Duitse standaard veldgeschut 7,5 FK 16 (deze was zelfs ouder) en de FK 18. Deze laatste werd weliswaar pas eind jaren 20 ontwikkeld, maar op basis van conservatieve techniek. De elavatie was slechts 10 graden hoger dan van de 7-veld.
» Deze reactie is geplaatst op 27 januari 2005 14:36
Epi
Ik wist niet dat de 88 ingezet was bij Kornwerderzand.
Weet je nog waar dat vermeld staat?
» Deze reactie is geplaatst op 27 januari 2005 15:45
Allert Goossens
Epi - Eppo's boek over de afsluitdijk bevat zelfs nog een foto van een 88'er op weg naar de kop van de dijk. In een citaat over de Duitse gevechtsgroep Von Edelsheim wordt het vuren door de 88'ers vermeld.
» Deze reactie is geplaatst op 27 januari 2005 16:03
M,.de Regt
Naar mijn informatie was het probleem voor de duitsers bij Kornwerderzand juist dat zij geen zware artillerie hadden.
De pantsertrein met zware kanonnen stond immers vast bij Winschoten. Hadden zij een 88mm met direct vuur op de bunkers kunnen gebruiken, dan had dat de zaak bemoeilijkt. Maar ik denk dat ze daarvoor pantsergranaten met vertraagde ontsteking hadden moetn hebben. Het is mij in ieder geval niet bekend dat er foto´s bestaan van kapotgeschoten bunkers bij Kornwerderzand.
» Deze reactie is geplaatst op 4 februari 2005 23:12
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Volgens het Stafwerk over de Stelling Den Helder zou als voorbereiding van de aanval op Kornwerderzand de door de Duitsers meegebrachte rijdende artillerie ( 3 batterijen van 7.5 cm / Rijdend A(rtillerie) R(egiment) no1 eerst de woonhuizen en de versperring op de dijk onder vuur moeten nemen in de hoop dat de mijnversperring daardoor zou springen.Tegelijkertijd zou de luchtdoelbatterij van 8.8 cm ( flakregiment 361 ) de schietgaten van de kazematten van Kornwerderzand stuk voor stuk onder vuur nemen.
Door allerlei omstandigheden kon het vuur pas om 17.20 worden geopend ( 0- 13 mei dus ).
Het vuur van de rijdende artillerie lag goed, maar de luchtdoelartillerie kon door de sterk gekromde baan en de grote afstand de schietgaten niet treffen. De aanslagen lagen wel op de kazematten, maar er was GEEN UITWERKING zichtbaar.
De 8.8 is dus wel degelijk ingezet, maar zonder succes.
Slechts een (1) kazemat ( de in de 2e lijn liggende kazemat 12 op 14 mei ) werd gedurende de meidagen oppervlakkig beschadigd, maar dat was het resultaat van een vliegtuigbom.
» Deze reactie is geplaatst op 5 februari 2005 00:51
Allert Goossens
Inderdaad zijn de kazematten met 88'ers beschoten, zoals amper twee weken geleden hier ook al besproken. Daarbij hadden de hoofdkazematten een weerstandsniveau 21-28, en daarmee was het geschut van de pantsertrein ook zonder uitwerking gebleven op de kazematten. De zwaarste schade werd door een 500 kg bom van een Stuka aangericht, en zelfs dat sloeg alleen een flink stuk beton van een van de grote kazematten af! Hadden de Duitsers de kazematten daadwerkelijk zwaar willen beschadigen of willen uitschakelen dan was geschut boven de 21 cm nodig geweest. Die was niet beschikbaar. Ze hadden kunnen overwegen enkele spoorwegbatterijen van 24 of 28 cm aan te voeren, maar daarvoor was Kornwerderzand te onbelangrijk. Met 7.5 cm geschut was natuurlijk niets gebeurd, en ook niet met 15 cm houwitsers.

De 88'ers hadden over de grote afstand van wapenpunt tot doel een probleem met de exacte baan van de granaat. Daardoor konden ze geen schietgattreffers plaatsen.
» Deze reactie is geplaatst op 5 februari 2005 04:24
» Dit onderwerp is gesloten
2554