Wie ben ik...
Een gedicht geschreven naar aanleiding van de gedachten die de gesneuvelde soldaat op de foto bij mij opwekten.
Wie ben ik...
Wie ben ik, vijfenzestig jaar geleden, dat ik niet verder mocht,
Weet jij dat nog, mijn lieve moeder, voor ons zal het leven toen
Altijd stil hebben gestaan, hè vader, ik kan je niet meer omarmen
Ik ben nu heel stil, ik slaap nu, al heel lang, voor nu.
Wie ben ik, dat ik, vlak voor mijn eeuwige slaap, angstig dekking zocht
Het was een mooie lente, op de berg, die elfde mei van toen
Angst, tranen, woede, zweet, staal, stank, kruit, kotsen, vlees, bloed, benen, darmen
Een bizarre paradox die mij verscheurde in mijn jonge leven van nu.
Kijk naar mij, daar ben ik, ik zit, ween om mij en mijn vrienden, verknocht
Driehonderd tachtig geestesschimmen zullen worden vergeten, hun levens van toen
De dood kent geen ideologie, wij mensen stierven te vroeg, laat het niet verarmen
Voel mijn bloed uit mijn oor, vijfenzestig jaar later, en denk aan ons, nu.
Kijk naar mij, samen stierf ik alleen, Lewis was bij mij, vergeefs, ontwrocht
Tirannieke slaapliederen, bezongen door mensen, ademwolken des nachtelijke noen
Ik wilde van het leven genieten, zoals jij, liefste, ik wil me weer aan jou warmen
Stil meer van sereniteit, vol vragende zielen, breng ons gemis tot rust, nu.
Wie ben ik, wie had ik kunnen zijn, jouw grootvader, jij kleinkind, bezocht
We hadden samen kunnen drinken, lachen. En huilen, samen doen
Elkaar glimlachen, elkaar verwonderen, elkaar bezoeken, elkaar omarmen
Ik ben veel meer geweest, ik had meer kunnen zijn, dan de foto die je in je handen draagt, nu.
Wie ben ik, ben jij ook zo, nu, heb jij mijn sterfkist al bezocht
Sta stil, jonge mens, zoek voor mij een zinvolle plek in je hart, voor nu, van toen
Wij zijn te vroeg gaan slapen, jonge vriend, voor jou, weet je nu waarom?
Ik laat mij in jou achter, zoals velen, leef voort voor mij, in het heden, nu.
Auteur: Frank Gruintjes
Datum: 30 maart 2005