Discussiegroep

Onderwerp: Veteraan 5 mei 2003

» Dit onderwerp is gesloten
Totaal berichten: 1
3.125 keer gelezen
1 reactie
Categorie: Overig Mei 1940
4 mei was ik op het militaire ereveld "Grebbeberg". Ik ontmoette een man (naam zal ik niet vernoemen), 83 jaar oud nu wonende ergens in het Noorden. Hij vertelde dat hij vanaf maart t/m mei op "De greb" heeft gelegen en dus ook de slag heeft mee gemaakt en later gevangen is genomen. Hij was de enige overlevende, zijn superieuren hadden de benen genomen. Een erg indrukwekkend verhaal moet ik zeggen, en wilde zo graag zijn verhaal kwijt. Hij maakte een wat verwarde indruk, maar denk dat de emotie op het moment te hoog opliepen. Volgens mij had ik d'r wel een boek over kunen schrijven.

Waarom ik dit nu schrijf: Wat mij persoonlijk raakt is gelegen in het feit dat dit soort mensen toch op handen gedragen zouden moeten worden. Ik maak mij dan druk waarom er b.v. geen commissie tijdens 4 mei op de begraafplaats aanwezig was. s'Avonds natuurlijk wel.
Deze man was helemaal alleen en verlaten. Misschien ben ik wat te voorbarig, maar worden deze mensen nog door een instantie benaderd of geholpen. Of moeten zij zelf bij een vereniging aangesloten zijn. In mijn ogen zijn dit toch onze helden .......

gaarne een reactie..
» Dit bericht is geplaatst op 10 mei 2003 12:24
(redactie)
Totaal berichten: 1.340
Rene, Nederland is geen land voor helden. Wij vangen liever de crimineel op dan het slachtoffer. Als iemand in Nederland aan een jongeling vertelt dat hij aan de Grebbe vocht mag ie blij zijn dat diegene weet waar hij t over heeft, maar meestal zullen de schouders worden opgehaald.

Ik denk ook dat voor veel veteranen, met name in de herfst van hun leven, de herinneringen vaker en intensiever terugkomen. Ik heb dat bij mijn eigen grootvader gezien (verzet), mijn vader (die in een Japans kamp zat) en onze overbuurman (Auschwitz). Daaraan kun je weinig anders doen dan luisteren. Vaak is het ook zo dat hun partners en directe omgeving geen luisterend oor meer geven; zij kennen de verhalen. Het is een triest gegeven, maar ik denk dat veel oud militairen zich het best voelen met oud strijders (o.a. Bronbeek) om zich heen. Brothers in arms.

Als je dit platform neemt, een initiatief van een handvol mensen, dan zie je wat een "plezier" zij vormen voor de veteranen van de Grebbeberg. Tijdens de oplevering van de S19 heb ik met emotionele verbazing gekeken hoe de oud strijders mekaar vonden. Dat is volgens mij de beste, en de mooiste, opvang. Verder kun je als buitenstaander alleen maar in stilte respect opbrengen voor hen die vochten, leden en de trauma's dragen van drie dagen doodsangst. Dit forum van een handvol vrijwilligers doet m.i. heel veel om hun erfenis in ere te houden. Laten ik dus afsluiten met een groot compliment voor de mensen van de Stichting De Greb !!
» Deze reactie is geplaatst op 12 mei 2003 09:45
» Dit onderwerp is gesloten
2554