Discussiegroep

Er zijn vele typen artillerievuren, zoals de meeste bezoekers van de site wel bekend is. Het is misschien leuk die vuren en de gegevens daar omheen eens te belichten:

Vooraf:
Vuursnelheid 7-veld: standaard 3-4 per minuut - stormvuur 6-8 per minuut (7-veld verschoot eenheidsmunitie, ofwel een patroon met zowel de lading als het projectiel in een)
Vuursnelheid 12-lang staal: standaard 2 per 5 minuten - stormvuur (bij goed getrainde bezetting) 3 schoten per 2 minuten (12 lang staal verschoot munitie waarbij lading en projectiel gescheiden werden geladen: nog met lader en wisser geladen ziel)

Vuurtypen:

Verontrustend vuur: de laagst mogelijke vuursnelheid. Er werd zo nu en dan een granaat verschoten op een bepaald doelgebied. Soms in salvo's, soms door stukkenvuur. Maximaal vier schoten per hectare per twee minuten voor 12 lang staal.

Storend vuur: eennalaagste vuursnelheid. Hierbij werd maximaal acht granaten verschoten op een hectare (10,000 m2 ofwel 100 x 100 m) doelgebied per twee minuten voor de 12 lang staal.

Voorbereid vuur: Vuur wat vooraf is uitgerekend en uitgewerkt op een bepaalde coordinaat. Deze vuren waren genummerd en voorbereid voor een locatie waar vuursteun vermoedelijk gewenst zou zijn. Een voorbereid vuur kon in type, intensiteit, lengte en ligging worden aangepast.

Voorbereidingsvuur: inschieten op een doel op basis van een nieuwe aanvraag of op basis van een voorbereid vuur met afwijking. Dit vuur kon met een enkel stuk of met batterij / afdeling (ongebruikelijk)worden gegeven.

Uitwerkingsvuur: vuur wat wordt gegeven nadat de ligging van inschietend vuur goed blijkt te zijn (goedliggend voorbereidingsvuur). Een uitwerkingsvuur voor een 12 lang staal regiment (36 stukken) was tenminste 80 schoten per 10 minuten per hectare, ofwel ongeveer 2 schoten per stuk (als het hele regiment schoot wat ongebruikelijk was; afdelingsvuur was gebruikelijker). Maximaal werden vuurstoten afgegeven van 240 schoten per hectare in 30 minuten.

Neutraliseervuur (of stormvuur): Hierbij werd een verdediging van de vijand geneutraliseerd (aan de loopgraaf gekluisterd) of - in geval van de Grebbe meer aan de orde - een aanval geneutraliseerd. Bij een eigen aanval gebeurde dat door 36 schoten per hectare per minuut (ieder stuk vuurt: maximale en in praktijk voor 12 lang staal vrijwel niet haalbare vuursnelheid) en bij verdediging 48-120 schoten per hectare (voor 12 lang staal niet haalbaar). Als een vuur een stormvuur wordt genoemd dan is er sprake van volledige overlapping van de vuurstroken of afsluiting van een perimeter.

Afsluitingsvuur: vorm van neutraliseervuur waarbij een perimeter volledig wordt afgesloten voor vijandelijke penitratie. Dit kon ook - in de vorm van een stormvuur - worden gebruikt in combinatie van statische en dynamische vorm. Hierbij werd een verleggend vuur gebruikt, eventueel in combinatie met een afsluiting van meerdere benen van een vierkant (Met vijf batterijen 7-veld kan een volledige "box" worden gewalst. Vier batterijen vuren op de benen van de gekozen vierkant terwijl de vijfde batterij een verschuivend afsluitingsvuur dwars door de "box" geeft). Het vuurfront (afsluitingsvuur) van een batterij 12 lang staal was 100 meter breed. Van een batterij 7-veld was dit 300 meter.

Verschillende munitiesoorten:
- Brisantgranaat of granaat (werking van grote scherven)
- Granaatkartets, ijzeren of stalen (meestal met versnelde tijdbuis: kogeltjes worden bij explosie over groot gebied verspreid doordat de granaat boven het doel explodeert)
- Combinaties van deze munities en verscheidene soorten kartetsen

Door tempeeren werd de tijdontsteking van de granaten gesteld. Zo kon een brisantgranaat vertraagd worden gesteld om bijvoorbeeld eerst een muur of dak te penetreren en dan pas te ontploffen. Zo'n vertraging is dan slechts 0,001 seconde of minder. Versneld ontsteken betekende ontploffing boven de grond of boven het doel voor brede werking van scherven en/of kartetslading. Een granaat kon ook gewoon een normale schokbuis meekrijgen waarbij ontploffing direct bij aanraking met het doel plaatsvond. De tempering van de schokbuizen was een preciese klus, waarbij, afhankelijk van het type schokbuis, ringen (sasringen) of schroeven moesten worden gesteld op een schaal (tafel). Die schaal bepaalde dan de afstelling. Hiervoor was een geschutsbediende aangesteld die zich alleen met tempeeren (confectionering) bezig hield.

De vuursnelheid, dichtheid en lengte van vuren werd vooral bepaald door de aanvrager c.q. aard/karakter van het doel. In principe werden vuren aangevraagd via de DAC (Divisie Artillerie Commandant) of de LKAC (Legerkorps Artillerie Commandant). Zij konden bepalen welke vuren door welke batterij konden worden gegeven. Zo konden de veldartilleristen geen vuren afgeven op het Hoornwerk of westelijk daarvan vanwege de te grote elevatiehoek van de Berg (veldartillerie is vlakbaangeschut met een maximale elevatie van 35-40 graden. Houwitsers konden een elevatie van 90 graden aan. Daarom worden houwitsers ook wel krombaangeschut genoemd). Houwitsers konden die hoek wel aan (15RA). Als er een dicht stormvuur werd verlangd werd in de regel dit vuur door een 7-veld (of 10-veld: I-12 RA) batterij afgegeven (8RA). Voor vuren op Wageningen (of Opheusden) was in principe 19-RA ingedeeld op de Grebbeberg zelf. Omdat ze zo dicht op de weerstandlijn stonden konden ze diepliggende vuren afgeven (voor vuur op het Hoornwerk en westelijker was de 12-lang staal op de Grebbeberg ongeschikt i.v.m. elevatieproblemen). Maar 19RA kon eigenlijk alleen maar storende vuren geven of uitwerkingsvuren op een klein doel. Dit kwam door de trage vuursnelheid van de 12 lang staal kanonnen. Vanzelfsprekend is het wel zo dat de uitwerking van een 7-veld granaat (75 mm) beperkter is dan van een 12-lang staal granaat (120 mm), maar vooral beperkter dan een 15 lang 15 granaat (150 mm). Echter, de vuursnelheid van de 7-veld (en 10-veld) was dusdanig hoog dat de beperktere uitwerking van de 7-veld belangrijk werd gecompenseerd door de vuurdichtheid. Daarentegen kon de houwitser 15 lang 15 alleen maar brisantmunitie verschieten en de 7-veld en de 12-lang-staal ook kartets of brisantkartets. Kartets munitie was met afstand het meest geschikt tegen zachte doelen.

» Dit bericht is geplaatst op 8 juni 2004 04:34

Allert

Golden dit soort vuren ook voor de Böhler en de 6-veld ,die immers ook brisant granaten kon afvuren naast hun gerichte vechtwagenbestrijding, of hadden deze typisch infanterie ondersteuning wapens op kortere afstand hun eigen terminologie?

En het mortier van 8?

» Deze reactie is geplaatst op 8 juni 2004 08:31

Epi - dit soort vuren golden beslist niet voor de Bohler. We praten bij de PAG over volkomen vlak vuur voor korte tot zeer korte afstand. Daarom kan alleen zichtvuur worden gegeven wat vuurvoorbereiding - anders dan vrij schootsveld - nutteloos maakt. Het is immers een kwestie van gewoon (letterlijk) "op de korrel nemen". Ook de munitiesoorten (pantser en pantserbrisant) maakt dit al duidelijk. Deze was puur bedoeld voor bestrijding van voertuigen, al dan niet met pantser.

Voor de mortieren gold zeker een vuurvoorbereiding, en tevens een overeenkomstige benaming van vuren. De vuren van mortieren, krombaangeschut, moesten ook worden ingemeten. Nulpunten moesten worden bepaald. De mortieren stonden rechtstreeks onder de bataljon of regimentscommandant. Dit was zeer onpraktisch, omdat mortieren directe en onmiddellijke support dienen te moeten (kunnen) geven aan de infanterie. Desondanks werden de meeste vuren welke afgegeven zijn door de mortieren gegeven na opdracht door de staf van bataljon of regiment - veel minder op basis van eigen initiatief of op basis van de omliggende compagnie. Mortieren deden - daar waar voorradig - mee aan de infanterie stormvuurplannen. Een infanteriestormvuur betekent de intensieve beschieting met alle hand- en infanterievuurwapens op of binnen een bepaalde perimeter. Hierbij deden (optioneel) ook de mortieren van 8 en de kanonnen 6-veld mee.

Voor de 6-veld werden volgens mij ook geen vuren voorbereid en gold hetzelfde als voor de PAG. Hier werd - binnen het schootsveld (o.m. beperkt door de veldversterking) - geschoten op zichtdoelen.

Wellicht ben ik vergeten in mijn verhaal over de artillerie te stellen wat ik bij de mortieren vertel. Stukken, of liever, batterijen werden idealiter ingemeten in hun vuurposities. Het vaststellen van het nulpunt (het uitgangspunt) was essentieel voor het afgeven van effectieve vuren. Als later bijvoorbeeld een kaartvuur moest worden gegeven (vuren op basis van kaartgegevens: lengte, breedte, hoogte), was de exacte bepaling van het nulpunt van belang. Maar ook voorbereiding van vuren kan alleen maar als lengte, breedte en hoogte van het uitgangspunt (= het nulpunt) bekend is. Immers anders is de juiste elevatie (verticale verbuiging) en declinatie (horizontale verbuiging) voor de ballistische baan van het projectiel niet te berekenen. Alleen al omdat windrichting, windsnelheid, vochtigheid en luchtdruk ook al factoren zijn die negatief werken op de "koersvastheid" van een projectiel is het dus belangrijk het exacte nulpunt van de batterij of stuk te kennen. Iedere vaste waarde diende daarom te worden gesteld. Zo werden de stellingen van de stukken dan ook ingemeten door de - speciaal daarvoor toegeruste - triangulatieafdeling. Zoals het woord al zegt: een afdeling die zich bezig hield met driepuntsmetingen. Hierdoor werd het nulpunt van de batterij bekend en konden vuren vanaf dat nulpunt naar ieder willekeurig opgegeven punt worden berekend. Een batterij die zijn exacte locatie (lengte, breedte, hoogte) niet wist kon immers nooit een ballistische berekening maken van het vertrekpunt van een granaat naar het punt van inslag.

» Deze reactie is geplaatst op 8 juni 2004 11:08

Meer over artillerie gebruik, wapens en organisatie is beschikbaar op de volgende website www.winterwar.com

» Deze reactie is geplaatst op 30 juni 2004 14:42