Discussiegroep

Onderwerp: Mijn oom Reserve-Kapitein J.P.Albach

» Dit onderwerp is gesloten
Totaal berichten: 17
4.110 keer gelezen
32 reacties
Categorie: Zuidfront Vesting-Holland en Rotterdam / Familie- en veteranenzaken
Wie weet er iets af van mijn oom Jan Philip Albach? Hij was Reserve Kapitein 2e Regiment Wielrijders (2-II-2 RW) en is gesneuveld in Dordrecht op 12 mei 1940. Hij was erg dapper, heeft postuum allerlei onderscheidingen gekregen.

Mijn vader, zijn broer (Ben) is zijn hele leven kaopt geweest van zijn vroegtijdige dood en begint er nu pas op zijn 97e jaar over te praten. Wie kende mijn oom en weet iets van hem af?
» Dit bericht is geplaatst op 13 november 2004 20:18
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Uw oom is op 12 mei gesneuveld bij een poging om met zijn (versterkte ) 2e compagnie de spoorwegovergang bij de Dubbeldamse Weg ( niet al te ver van het NS-station Dordrecht )over te steken. Hij heeft zich onderscheiden door zich herhaaldelijk van de ene naar de andere afdeling te begeven om aanwijzingen te geven en zijn mannen aan te moedigen. Bij het oversteken van een straat raakte hij dodelijk gewond.Genoemde aanval liep tenslotte vast in Duits vuur.
U kunt dit wat meer getailleerd lezen in het eerste deel van Brongers' trilogie " Opmars naar Rotterdam "( blz. 242/243) en tevens in het Stafwerk over het Zuidfront van de Vesting Holland ( blz. 114 ).
Van II - RW is een (1) officier onderscheiden met de bronzen leeuw.
Ik heb ( nog ) niet kunnen nagaan of het uw oom betrof, maar gezien uw opmerking over posthuum toegekende onderscheidingen lijkt me dat niet onmogelijk.
» Deze reactie is geplaatst op 14 november 2004 00:03
Totaal berichten: 3
Volgens de "Oorlog Graven Stichting" is dhr. Jan F. Albach postuum onderscheiden met het "Bronzen Kruis".
» Deze reactie is geplaatst op 14 november 2004 01:11
Totaal berichten: 17
Beste heer Groenman,

Neem me niet kwalijk dat ik de web-etiquette niet helemaal onder de knie heb.
Ik heb allerlei aantekeningen van mijn vader over het sneuvelen van zijn broer Jan en hij vertelt er ook wel wat over, maar we komen er niet helemaal uit. Vooral dat witte-vlag-verhaal niet. Mijn vader vertelt wel dat een ooggetuige dhr Breens iets zei over een periode van ongeveer 40 minuten waarin er door Duitsers werd geroepen 'Niet schieten'. Mijn oom schoot dus ook even niet, riep toen 'Ze zijn weg, maar het deugt niet' en ging ergens op af en is toen door een mitrailleur geraakt. Verder wordt er ook iets verteld over een schutting en over een kroeg. Mijn oom zou nadat een soldaat door een gat in een schutting was gekropen om poolshoogte te nemen, geraakt zijn. De andere versie is, dat hij zich heel even in het portiek van een café (genaamd 'Victorie' hoek Toulouselaan) zou hebben verscholen, tevoorschijn zou zijn gekomen en neergeschoten zou zijn. Er is iemand met de naam Van Os bij geweest, ik weet niet welke rang die had. Mijn vader heeft hier in 1943 verschillende ooggetuigen over gesproken.

Mag ik u wat vragen:
1. Waarom denkt u dat het witte-vlag-verhaal pas na de dood van mijn oom is gebeurd? U zegt dat sergeant Goedemakers daar iets over vertelde, hoe kom ik daaraan, staat dat ergens beschreven?
2. Zou ik kans hebben om nog van (familie van) ooggetuigen hierover iets te weten te komen? Het is immers al zo lang geleden gebeurd.

En t.a.v. dhr Wim A: Dank u voor uw informatie i.v.m. het Bronzen Kruis. Mijn oom is op 14 mei 1941 voorgedragen door generaal majoor Carstens voor de Militaire Willemsorde. We hebben daar nog een brief van. Maar we snappen niet helemaal waarom dat niet is doorgegaan.
» Deze reactie is geplaatst op 14 november 2004 12:47
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Ten aanzien van uw eerste vraag: die indruk wordt enigzins ( bij nader inzien niet meer dan dat ) gewekt door het verhaal in het boek van overste Brongers ( zie eerdere bijdrage ). Hij vertelt eerst hoe en waar uw oom sneuvelde, vervolgens dat daarna de strijd doorging, om uiteindelijk te komen met het verslag van sergeant Goedemakers.
U kunt dit verslag lezen op blz. 243 van het eerste deel van "Opmars naar Rotterdam".
Ten aanzien van uw tweede vraag: die kans op contacten met oud-strijders zelf is nog aanwezig, maar natuurlijk maar uiterst klein.Zelf hebben we m.i niet meegemaakt dat iemand zich via onze site heeft gemeld. Wij ( de Stichting de Greb ) beschikken in elk geval niet over adressen van militairen, die in 1940 bij of Dordrecht hebben gestreden. Bovendien is het een soort bedrijfspolitiek geen adressen te geven, al zou dat in uw geval misschien anders liggen. Kinderen van oud-strijders vormen een categorie, die wat meer kansen op succes biedt.

Ik wil u echter wel attenderen op het volgende:

In het voorjaar komt er een nieuwe website over de strijd rond Dordrecht in 1940. Initiatiefneemster is Eline van der Vorm, de basis ervan is het archief van haar grootvader ( J vd Vorm ), die deze Dordtse meidagen diepgaand bestudeerd en gedocumenteerd heeft.
De kans dat daar iets voor u bij zit lijkt me absoluut aanwezig.
Misschien kunt u zelfs nu al met Eline in contact treden.
Ze woont in Zwijndrecht en heeft als e-mailadres: evandervorm@hotmail.com

Wat betreft het uiteindelijk niet verlenen van de Militaire Willemsorde aan uw oom: deze orde wordt verdied op de volgende punten: moed, beleid en trouw. Ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat uw oom op een van deze punten iets heeft " gemist ".
Aan de andere kant is het ook zo dat deze hoogste onderscheiding om voor de hand liggende redenen niet op heel grote schaal is verleend.
Rond de slag om de Grebbeberg ( het onderwerp van onze site ) zijn er b.v maar 5 verleend, hoewel de strijd hier toch 3 dagen heeft geduurd. Misschien vond men dat er anderen waren die nog meer in aanmerking kwamen. We moeten verder niet vergeten dat ook het Bronzen Kruis een hoge onderscheiding is, waar men met recht trots op kan zijn.
» Deze reactie is geplaatst op 15 november 2004 00:37
Totaal berichten: 191
Zéér veel bijzonderheden omtrent het sneuvelen van de res.kapitein Jan Philip Albach vindt men in het door L.J.P.Knoops geschreven boek DE MILITAIRE WIELRIJDERS (HEESWIJK 1995)op de pagina's 44, 45 en 135. Daarin ook het Koninklijk Besluit met de volgende mutatie bij het hem toegekende Bronzen Kruis:
"Heeft zich door moedig optreden tegenover de vijand onderscheiden, door op 12 mei 1940 bij straatgevechten in Dordrecht zijn Compagnie onverschrokken voor te gaan, daarbij de vijand ernstige verliezen toebrengende. Is aan het hoofd van zijn Compagnie gesneuveld."
Hierbij zij opgemerkt dat men in Nederland - in tegenstelling tot nagenoeg alle andere landen - uiterst, soms extreem spaarzaam was met het verlenen van dapperheidsonderscheidingen.
De paginavermelding van de Heer Groenman uit de trilogie OPMARS NAAR ROTTERDAM betrof de oude drukken. In de zojuist verschenen aangevulde 3e druk is dat pag.263 van het 1e Deel: DE LUCHTLANDING.
» Deze reactie is geplaatst op 15 november 2004 15:09
Totaal berichten: 17
Dank u allemaal voor de informatie. In het boek van G.H. Hoek 'Doodenwacht bij onze gevallenen' ui 1945 las ik een lijst van gevallenen in 1940 en daar staat mijn oom ook in. Het valt me op dat er zo weinig hogere rangen dan soldaat bij zijn. Ik krijg de indruk dat mijn oom 1 van de weinige officiers is die is gesneuveld. Hij nam veel risico. Is dat normaal? Deed hij dat omdat hij zo sportief was (hij deed o.a. aan roeien en schaatsen) of hoort dat zo als militair? Verder had hij een week tevoren een nieuwe motor gekocht, van het merk Hulsman. Ik heb het idee dat hij hier lekker fanatiek op rondreed in Dordrecht. Of kan dat niet, je eigen motor gebruiken?
Verder vertelt mijn vader dat hij in 1943 een ooggetuige heeft gesproken die toen ook meevocht, en dat was een hulpje van mijn oom; elke officier kreeg zo'n hulpje, maar wij weten niet hoe zo iets heet, wat ben je dan: een sergeant die iemands 'ordonnans' is of zo?

En nog een vraag aan dhr Groenman: bestaat er een organisatie van ' Kinderen van oud-strijders'?
» Deze reactie is geplaatst op 16 november 2004 10:08
Allert Goossens
In tegendeel, verhoudingsgewijs heeft het Nederlandse leger veel officieren verloren door sneuvelen. Veel officieren die sneuvelden namen vaak onnodig veel risico tijdens hun commando uitoefening. Zij vonden dat ze telkens de troepen langs moesten gaan of dat ze zelf verbindingstaken moesten uitvoeren. Vaak echter had men daarvoor sectiecommandanten of een plaatsvervanger c.q. adjudant. Het is ook best mogelijk dat uw oom erg veel (onnodig) risico heeft genomen, en dat hij daardoor bijvoorbeeld geen MWO heeft gekregen. Zoals gezegd telt hierbij de mate waarin men aan de criteria "moed, beleid en trouw" heeft voldaan. De eerste en laatste zijn bij uw oom onbetwistbaar. De kwestie "beleid" werd bij officieren zeer zwaar gewogen. Zo ook bij uw oom vermoed ik. En aangezien hij vermoedelijk te veel onnodig risico nam, zou men hem kunnen hebben "verweten" daardoor als compagniescommandant te weinig het beleid te hebben gevoerd (en daarvoor bereikbaar te zijn) en juist te veel het beleid te hebben "gebracht".

Ook sneuvelden veel officieren overigens omdat de Duitsers speciaal op hen schoten, daar zij door hun opvallende uniformen goed herkenbaar waren als officier.

Officieren hadden vaak een oppasser. Deze waren meestal korporaal of sergeant (wachtmeester), bij hogere officieren was dit meestal een luitenant. Deze oppassers waren vaak halve managers. Zij zorgden dat de officier in kwestie zich niet hoefde te bekommeren om "aardse zaken". Ze zorgden ook vaak voor verzorging (of uitbestedeing daarvan) van het paard wat vrijwel iedere officier had.

Het is heel goed mogelijk dat hij zijn eigen motor heeft gebruikt.
» Deze reactie is geplaatst op 16 november 2004 10:22
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Een landelijke organisatie van/voor kinderen van oud-strijders bestaat er, voor zover ik weet, niet.
Organisaties van oud-strijders uit de meidagen van 1940 bestaan er wel, maar die zijn dan per regiment opgebouwd, niet landelijk.
Je hebt b.v organisaties van 8 RI en ook van 10 RI.
Daarin zul je ongetwijfeld ook kinderen van die oud-strijders terugvinden, die daar de zaak ( mede ) gaande houden.Zoveel eigenlijke oud-strijders zijn er tenslotte niet meer.
Of er een speciale vereniging van/voor 2 RW bestaat is mij onbekend.
Misschien dat de schrijver L Knoops ( genoemd door overste Brongers in zijn bijdrage van gisteren ) daar informatie over heeft.

Wat betreft uw vraag of uw oom zijn eigen motor kan hebben gebruikt: die kans is inderdaad duidelijk aanwezig. Ik zou zo een paar voorbeelden kunnen noemen van officieren en " minderen " waarbij dat het geval is geweest.
» Deze reactie is geplaatst op 16 november 2004 12:10
Totaal berichten: 17
Als het hier de bedoeling is dat je zonder remmingen discussieert (is dat zo?), dan heb ik nog wat punten.
Ik heb vanavond met mijn 97-jarige vader gepraat over het sneuvelen van zijn broer Kapitein Albach (Mei 1940). Het blijkt een onverwerkt verdriet te zijn, waarom: omdat hij zijn broer voor het laatst heeft gezien maanden eerder, in 1939, en nooit afscheid van hem heeft kunnen nemen, want hij was al begraven toen men hoorde van het sneuvelen. De weduwe is alleen maar heel boos geweest en ze wees alle militaire onderscheidingen af, ('wat moet je ermee, je krijgt je man er niet mee terug'). Was men maar pacifistisch geweest! Was er maar niet gevochten! Ik ben het daar niet mee eens. Ik vind het geweldig dat er is gevochten tegen de Duitsers die zomaar Nederland binnenvielen, alles wilden leegroven, er een slavenstaat van maken, joden uitroeien en de christelijke beschaving om zeep helpen met hun idee over het Recht van de Sterkste. Ik krijg de indruk dat mijn oom al vechtend voor een betere wereld is gestorven en daar ben ik trots op. Ook al hebben ze verloren in de 5-daagse oorlog. Ik denk dat iemand als mijn oom anders in het verzet zou zijn gegaan en dan in een gevangenis o.i.d. terecht zou zijn gekomen. En dan daarna de Binnenlandse Strijdkrachten en dan na de bezetting nog een keertje vechten in Indie. Nou, dan kan je toch beter meteen dood zijn! En een held met onderscheidingen na afloop bovendien! Verder is de beroemde dichter Martinus Nijhoff nog bezig geweest om een gedicht over Jan Albachs heldendood te schrijven, waarin het detail van de witte vlag zou worden verwerkt (helaas is dit niet doorgegaan). Nijhoff werkte namelijk samen met Jans broer, mijn vader, Ben Albach (op het gebied van het toneel) in de oorlog. En Nijhoff zat ook bij het regiment Wielrijders waar mijn oom bij zat, maar hij is lang zo'n grote held niet geweest. Hij sukkelde met zijn voet na gevechten aan de Grebbeberg. (Het precieze weet ik er niet van, zal ook wel op jullie site staan, neem ik aan).
Wat vinden de deskundigen hiervan?
» Deze reactie is geplaatst op 17 november 2004 23:44
Allert Goossens
Ik ken het verhaal van het sneuvelen van uw oud-oom niet in detail, dus ik druk mij voorzichtig uit. Er is - door beide kanten - na de meidagen nogal vaak schande gesproken over misbruik van de witte vlag. Ik geloof dat deze verhalen thans nog steeds vol misverstanden worden doorverteld en zelfs gecultiveerd. We moeten denk ik altijd voorzichtig zijn met conclusies daarover. De heren Kamphuis en Amersfoort hebben in hun boek "mei 1940" een heel hoofdstuk gewijd aan (vermeend) misbruik door de Nederlandse militairen - in het bijzonder bij de Grebbeberg - van de witte vlag. Daarop is door o.a. de veteranen van het 8RI onder leiding van de heer Jagtenberg een rechtzaak gevoerd tegen de auteurs, omdat zij vonden (en volgens mij niet onterecht) dat de beide auteurs in hun verregaande conclusies en suggesties grenzen van inzicht EN fatsoen overschreden.

Het is bijzonder lastig delicate zaken als deze in retrospect met stelligheid te evalueren. Vriend en vijand heeft vermoedelijk wel eens bewust of onbewust geprofiteerd van het gebruik van de witte vlag.

U vraagt een mening aan het eind van uw laatste bijdrage, mevrouw Albach, maar het is mij niet geheel duidelijk waarover u de mening van het forum wenst. Kunt u dat nog nader duiden?

Als het gaat om het feit dat forumbezoekers of de Stichting uw idee delen dat het vechten tegen de Duitsers in mei 1940 goed was, dan is mijn antwoord althans een volmondig "ja". Zoals Nernier Cornielje zo beslist zegt in de videofilm van Stichting "het Duitse rijk moest steen voor steen worden afgebroken". Wij (onze Nederlandse soldaten) hebben ons steentje bijgedragen, en daar sta ik 100% achter. Pacifisten zijn idealisten, en aangezien pacifisme niet strookt met de aard der mensen, waren het vooral de pacifisten die de mogelijkheid voor WOII zo duidelijk geschapen hebben. Juist het beleid van een gebroken geweer nodigde uit, en zodoende kon een herbewapend Duitsland vrijwel geheel Europa onder de voet lopen. Een goed bewapend Europa had zich stevig teweer kunnen stellen.

Maar een pacifistisch reactie als van de weduwe van uw oud-oom moeten we waarschijnlijk in het licht zien van intens verdriet. En daarbij past wat mij betreft alleen een plechtig zwijgen als antwoord.
» Deze reactie is geplaatst op 18 november 2004 00:00
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Ik vind absoluut dat uw oom zijn leven voor de best mogelijke zaak heeft gegeven. U mag best trots op hem zijn.
Wat betreft Nijhoff: hij heeft zich op 10 mei in de omgeving van Renkum ( dus enkele kilomters oost van de Grebbeberg ) zeer positief onderscheiden door, gewond als hij was en steunend op een stok, zijn mannen in het gevecht met de Duitse SS voor te gaan. Uiteindelijk heeft men het terrein moeten ruimen, omdat men anders niet meer achter de Grebbelinie had kunnen komen.Zijn onderdeel, dat de opmars van de Duitsers moest verkennen en vertragen, had de opdracht zo intact mogelijk terug te keren.
Ik vind dat ook deze militair hoge lof verdient.
» Deze reactie is geplaatst op 18 november 2004 00:16
Totaal berichten: 17
Het idee dat pacifisme Hitler juist heeft aangemoedigd vind ik heel interessant. Dat is hetgene inderdaad waarover ik jullie mening wilde weten. Ik zal dat aan mijn vader vertellen. Hij is erg idealistisch van aard en denkt dus anders over vechten en oorlog. Ik wilde graag uw mening over de vraag of het terecht is dat onze soldaten uberhaupt gevochten hebben (of dat ze zich net als Denemarken meteen hadden moeten overgeven) en ja, dat vindt u dus ook terecht.
Wat interessant dat die witte-vlag-kwestie iets algemeens blijkt te zijn. Wanneer je je overgeeft als militair, hoe wordt dat overigens over het algemeen gezien? Als een schande? Dus zou het dan ook een schande zijn om je als individueel militair met een vlag over te geven? Vandaar het hele gedoe erom heen? Of is alleen het misbruik maken van de witte vlag/ doen alsof je je overgeeft een schande? Mijn vader wil erg graag weten of mijn oom zich heeft overgegegeven en volgens mij is dat beslist niet zo.

Nog iets over Nijhoff: zijn onderdeel had dus de opdracht zo intact mogelijk terug te keren. Had RWII, het onderdeel van mijn oom dat in Dordrecht eigenlijk niet, vandaar dat die doorgevochten hebben? Weet iemand dat?
» Deze reactie is geplaatst op 18 november 2004 11:06
(redactie)
Totaal berichten: 1.340
Wat betreft de witte vlaggen was er vooral veel verwarring wat nu de betekenis van de witte vlag precies was. Immers - het ene moment betekende het (plaatselijke) capitulatie, het andere moment was het een teken van (tijdelijke wapenstilstand voor) een parlementair en weer anders was het als slechts een stelling of steunpunt zich overgaf. Een algemeen aanvaarde eenduidige betekenis was er niet, en is er in feite nog niet. Vooral in en rond de Grebbeberg is daarover veel commotie geweest.

Of het een schande is je over te geven als militair hangt van veel zaken af. Allereerst cultuur. De Japanner gaf zich niet over, en als zijn tegenstander dat wel deed was hij laf en niets meer waard. Zo werden krijgsgevangenen dan ook behandeld. Binnen onze cultuur ligt het wat genuanceerder. Hier weegt men vaak af of verzet nog zin heeft, en dan in die zin dat men uberhaupt nog een tactisch of strategisch doel dient door een linie, loopgraaf of stelling te blijven verdedigen (bv de terugtrekking dekken van anderen, de verdediging van een brug, het vertragen van de vijand zodat andere linies worden opgebouwd, etc.). Daarnaast spelen persoonlijke zaken als moed en kracht een rol. De een houdt het langer vol dan de ander. Het is moeilijk te zeggen wanneer een militair zijn rol in die zin zorgvuldig heeft vervuld. Laten we het erop houden dat het grootste deel van ons leger zich van zijn taak heeft gekweten.

De situatie in Denemarken was heel anders dan bij ons. De Denen waren echt overrompeld maar in feite ook direct kansloos. Hun door eilanden en water versnipperde land was amper meer verdedigbaar na de Duitse overval, en zodoende werd vrijwel direct gecapituleerd. Het feit dat er mensen zijn die vinden c.q. vonden dat wij dat ook hadden moeten doen is helaas een feit. Deze mensen denken - wat mij betreft - niet erg goed na over de aard van de zaak. Als ieder land zich op 10 mei 1940 zomaar overgegeven had dan hadden de Duitsers geen man, geen vliegtuig en geen tank verloren. Nu verloren ze een groot deel van hun transportvloot, meer dan 1,500 vliegtuigen in totaal, meer dan 10,000 doden (en zo'n 35,000 gewonden) en in Nederland ook nog eens een complete luchtlandingseenheid door doden, zwaar gewonden en 1,200 naar Engeland getransporteerde gevangenen. Bovendien had Nederland door geen verzet te plegen zich zeer slecht vertegenwoordigd naar haar geallieerde partners, met daarbij in het achterhoofd het feit dat een gezamelijke missie lag in het verdedigen van zuid-oost Azie. Kortom - zeggen dat wij het Deens voorbeeld hadden moeten volgen wat betreft capitulatie kan alleen ondoordacht met een "ja" worden beantwoord.
» Deze reactie is geplaatst op 18 november 2004 13:37
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Om met uw laatste vraag te beginnen: de actie waarbij de compagnie van uw oom betrokken was, maakte deel uit van een op 12 mei opgezette poging ( waarbij meerdere bataljons betrokken waren ) om het Eiland van Dordrecht vrij te maken van Duitsers om zodoende de opmarsroute Moerdijk - Rotterdam te onderbreken. Het was dus een OFFENSIEVE actie, waarbij het zeker niet expliciet de opdracht was om zoveel mogelijk intact terug te keren. Dat is nu eenmaal inherent aan een offensieve actie.
Het bataljon/de compagnie van uw oom, dat bij deze aanval over Dordrecht zelf moest oprukken, stuitte daarbij op de zwaarste Duitse tegenstand. De andere bataljons, die oostelijker oprukten, kregen met minder Duitsers en dus met minder tegenstand te maken. Uiteindelijk zou de hele actie mislukken, zoals dat op de 13e nogmaals zou gebeuren.


Bij Nijhoff lag het anders: zijn opdracht was om de Duitsers te vertragen bij hun opmars naar de Grebbelinie en om daarna een reserve te vormen van de verdediging van die linie. Men had nu eenmaal weinig reserves ter beschikking. Dus: voeling houden met de opmarcherende vijand, hem vertragen en tegelijk de risico's zoveel mogelijk beperken. Dat laatste neemt niet weg dat Nijhoff met zijn eenheid de Duitsers urenlang heeft tegengehouden, voordat hij uiteindelijk terugtrok omdat dit anders onmogelijk werd.

U kunt verder probleemloos aannemen dat uw oom zich niet heeft overgegeven. Er bestaat niet ook maar de geringste aanwijzing voor het tegendeel.
Verder: zich overgeven wordt in onze cultuur lang niet in alle gevallen als een schande ervaren, zoals dat b.v bij de Japanners wel het geval was.Zich krijgsgevangen geven betekende onherstelbaar gezichtsverlies, een van de redenen ook waarom ze de krijgsgevangenen die zij zelf maakten behandelden als " snippers papier ". Bij ons zal toch in de practijk eerder de kansrijkheid of de kansloosheid van een bepaalde situatie in de overweging worden meegenomen.
Misbruik maken van de witte vlag om de vijand onverhoeds uit te schakelen wordt in principe wel als een schande ervaren, maar, zoals Allert al zei, opzet is soms niet bewijsbaar of controleerbaar.Er kunnen ook gemakkelijk misverstanden onstaan. Wanneer b.v een eenheid de witte vlag uitsteekt, betekent dat niet automatisch dat een andere, nabij gelegen eenheid, zich ook overgeeft. Terwijl dat door de andere partij wel als zodanig geinterpreteerd wordt. Blijft die (andere ) eenheid doorschieten, dan zal dat gauw als verraad worden uitgelegd. In feite kan dit soms nogal gecompliceerd liggen.Het is niet allemaal herkenbaar zwart - wit.
» Deze reactie is geplaatst op 18 november 2004 14:12
Totaal berichten: 17
Heel hartelijk bedankt voor jullie duidelijke antwoord. Ik denk nog even verder na. Na het bombardement op Rotterdam heeft Nederland gecapituleerd.
De Nederlandse militairen hebben zich dus moeten overgeven, maar ik kan me voorstellen dat ze zich vervolgens als individu niet hebben willen neerleggen bij de overwinning van de Duitsers. Ik kan me voorstellen dat sommigen hebben willen doorvechten, maar dat moest dan wel op een andere manier, natuurlijk. Nijhoff bijvoorbeeld is in het verzet gegaan. (Hij is betrokken geweest bij de aanslag in 1943 op het Bevolkingsregister). Weten jullie soms of er veel meer militairen in het verzet zijn gegaan? Was dat gebruikelijk? Helaas ben ik zo dom dat ik hier helemaal niets van af weet. Ze zijn ook een tijd in krijgsgevangenschap geweest, zoals Majoor de Bie bv, de Commandant van mijn oom. En in 1943 hebben de Duitsers de Nederlandse officieren opgeroepen om zich te melden om zich krijgsgevangen te laten nemen. Ik snap dat niet goed. Wie doet dat nou, zich melden bij de vijand? Nijhoff schreef mijn vader toen dat hij vreesde om in een Duits concentratiekamp terecht te komen. (Hij is ondergedoken).
Verder kon je na 1940 ook gaan collaboreren met de Duitsers. Veel schrijvers en kunstenaars hebben dat gedaan, en Nijhoff juist niet. Die heeft geweigerd om lid te worden van de Kultuurkamer. Lijkt me ook logisch, als militair. Maar misschien hebben andere militairen het wel op een accoordje gegooid met de bezetters. Weet iemand hier iets van?
» Deze reactie is geplaatst op 19 november 2004 12:57
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Ik meen te weten dat in 1940 het gevangengenomen beroepspersoneel de vrijheid terug kon krijgen indien men verklaarde niets tegen de vijand te ondernemen. Dit is absoluut op vrij grote schaal gebeurd, ik kan eventueel wel napluizen op welke schaal precies. Ik weet wel dat een aantal van onze generaals heeft geweigerd dit te beloven en daarna als de z.g" generaalsgroep " uit Nederland is weggevoerd.

Wat betreft het feit dat in april 1943 veel militairen zich gemeld hebben bij de Duitsers om te worden weggevoerd in krijgsgevangenschap: dat het erg vrij veel zijn geweest heeft natuurlijk ook te maken met het feit dat men vreesde voor b.v represailles tegen familieleden en het feit dat onderduiken begin 1943 nog niet zo'n heel veel voorkomend fenomeen was. Zoveel mogelijkheden als later waren er ook nog niet, de Landelijke Organisatie voor Onderduikers is b.v pas in datzelfde jaar ( 1943 ) opgericht. Verder is niet iedereen hetzelfde. Het gaat mij veel te ver dit te kwalificeren als een soort landverraad. Daar zijn wel betere voorbeelden van tenslotte.
» Deze reactie is geplaatst op 19 november 2004 14:54
Jens van der Vorm / de Rijke
Omtrent het sneuvelen van Kapt. JP Albach is in het archief van vader zaliger het volgende aangetroffen:

2e compagnie 2-11-2 RW Regiment Wielrijders: de reserve kapitein JP Albach:

geboren 19-12-03 te Amsterdam.
Gevallen te Dordrecht op 12 mei 1940 te ongeveer 13.30 uur hoek Toulonselaan - Spoorhof.
Albach reed voortdurend op en neer (motorfiets ?) in de Toulonselaan teneinde zijn mannen te instrueren.
Getuigen: Korp AJ van Leeuwen en Vaandrig JHL Manders.

De situatie ter plaatse is nog vergelijkbaar met 59 jaar geleden.
Tegenover de plaats van diens sneuvelen ligt een cafe (zie eerdere berichtgeving).

Diens compagnie probeerde in westelijke richting parallel aan het station te komen.
Duitse troepen lagen aan de zuidzijde van het emplacement; vandaar is een redelijke inkijk in de Toulonselaan mogelijk.

Iets later sneuvelden nabij deze plaats de soldaat EH Dresselhuis en sergeant R. de Jong. van MC/II/2 RW.

In de documentatie van vader zaliger bevinden zich enkele getuigenverklaringen over het sneuvelen van Albach.

De reactie van H. Groenman en de genoemde boeken stemmen hiermee overeen.
» Deze reactie is geplaatst op 20 november 2004 17:06
Totaal berichten: 17
beste heer Brongers,

inmiddels heb ik uw boek te pakken gekregen en de passage over mijn oom Jan gelezen en voorgelezen aan mijn vader, die veel wel al wist, alleen niet dat van die huizenblokken die Jan had laten ontruimen, maar ik wou van u weten: wat heeft de compagnie o.l.v. majoor de Bie, waar mijn oom kapitein was, gedaan vanaf 9 mei? Er staat dat ze op 12 mei arriveerden in Dordrecht, met een paar motoren voorop, waarin munitie zat, die in brand werd geschoten:
Zou mijn oom als CC voorop hebben gereden denkt u en ook: waar kwamen zij vandaan (dat wielrijdersregiment) en wat hadden ze meegemaakt, hadden ze 'snachts geslapen bijvoorbeeld en hebben ze elders al eerder gevochten, hoe moeten wij ons dat voorstellen, dat wil Jans broer, mijn vader Ben Albach, graag weten. En: sommigen reden op fietsen, anderen op een motor hoe zat dat nou precies? Wisten zij dat ze weinig kans van slagen hadden? Mijn vader vertelt dat Jan best wel somber was voorafgaand aan de oorlog en fatalistisch.
» Deze reactie is geplaatst op 26 november 2004 21:41
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Zij kwamen met/als onderdeel van de z.g Lichte Divisie op 10 mei uit Noordbrabant als gevolg van een niet zo lang voor mei 1940 gemaakt (geheim ) plan vanuit die provincie op het moment van de Duitse inval in Nederland ( het zou aanvankelijk in de eerstvolgende nacht hebben moeten gebeuren, maar door omstandigheden moest het vrijwel meteen ) het 3e Legerkorps en de Lichte Divisie terug te trekken boven de grote rivieren.
Onderdelen van de Lichte Divisie kregen op de 10e mei vervolgens de opdracht tot de herovering van het vliegveld Waalhaven. Toen het niet lukte bij Alblasserdam over de Noord te komen, werd de opdracht in die zin gewijzigd dat men eerst het Eiland van Dordrecht zou moeten schoonvegen. Daarmee zou men de Duitsers in Rotterdam ( en Waalhaven ) isoleren en de Moerdijkbruggen weer veilig stellen. Zodoende is uw oom in de buurt van Dordrecht terecht gekomen.

Als u wilt kan ik de hele route vanuit Brabant voor u reconstrueren.
» Deze reactie is geplaatst op 26 november 2004 22:25
Totaal berichten: 17
Dank u wel, ja, dat wil ik graag, dat u het voor ons reconstrueert, het klinkt zo onpersoonlijk en technisch zo, maar wat houdt dat precies in: was hij alleen bezig afstanden af te leggen, (per motor?), of vocht hij ook en hoe dan en waar? Ik begreep uit het boek van dhr Brongers dat er in Alblasserdam Nederlandse militairen zijn gedood van zijn groep, dat lijkt me ook heel erg, als je je kameraden ziet sneuvelen. En als er staat: Albach heeft de vijand verliezen toegebracht, wat houdt dat dan in: dat hij zelf ook Duitsers heeft doodgeschoten?
» Deze reactie is geplaatst op 26 november 2004 22:41
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Ja , op 10 mei was hij in hoofdzaak bezig afstanden af te leggen. Hij vertrok met zijn onderdeel om 9.30 vanuit Oirschot en volgde daarna de route via de brug bij Keizersveer en de veren bij Gorinchem.
Onderweg zal zeer geregeld naar boven zijn gekeken vanwege de dreiging van Duitse luchtaanvallen op de lange colonnes, die zich zonder voldoende afweermiddelen door het tamelijk open landschap verplaatsten. Die luchtaanvallen bleven in de practijk heel beperkt, ook al omdat de Duitsers met deze terugtocht geen rekening hadden gehouden.
Om 18.00 uur was het onderdeel van uw oom bezig met het bezetten van de oever van de Merwede ( volgens opdracht ), toen het bevel samen om samen met het gros van de Lichte Divisie op te rukken naar Waalhaven, waarbij bij Alblasserdam de brug over de Noord moest worden overschreden.
De voorhoede bereikte eerst om 23.30 de bedoelde brug. Omdat die brug door de Duitsers was bezet werd besloten tot een overgang vlak voor het aanbreken van de dag noord en zuid ervan. Daarbij waren van het bataljon van uw oom de 1e en de 3e compagnie rechtstreeks betrokken, maar niet de 2e compagnie van uw oom zelf. Die laatste compagnie vormde een onderdeel van de nakomende hoofdmacht.
Toen de acties om de overgang te forceren mislukten en de dreiging van de Duitse luchtmacht ( bombardement op Alblasserdam ) toenam, werd op 11 mei rond 10.30 besloten de zaak om te gooien en te proberen, na zuivering van het Eiland van Dordrecht, bij Wieldrecht de Kil over te steken en vandaaruit naar Waalhaven op te rukken.
Daarbij was ook het onderdeel van uw oom betrokken, die op 12 mei in Dordrecht aankwam.Echt gevochten heeft hij tot dat moment niet.

Dit is de hoofdlijn.
U kunt de rest uit het boek van overste Brongers halen, dat is levendig geschreven zonder het vermelden van allerlei militair-technische termen.
Als er staat dat kapitein Albach de Duitsers veriezen toebracht moet dat zeer waarschijnlijk zo worden geinterpreteerd dat dit gebeurde onder zijn commando of door zijn onderdeel, niet door hem persoonlijk ( al zou dat in theorie ook mogelijk geweest zijn ).

U zou trouwens ook contact kunnen opnemen met het Instituut voor Militaire Geschiedenis in Den Haag ( ons Stappenplan verwijst daarnaar ), waar ze ongetwijfeld een aantal verslagen van 2 RW hebben liggen. U kunt uw vragen per e-mail ( te vinden op hun website ) stellen, het antwoord zal dan niet veel meer dan een week op zich laten wachten.
» Deze reactie is geplaatst op 27 november 2004 12:57
Totaal berichten: 17
beste heer Groenman,

dank u wel voor al het uitzoeken mbt mijn oom. Ik heb echter begrepen dat zijn regiment bij Alblasserdam werd beschoten, er zijn militairen gedood, dat moet toch ingrijpend geweest zijn.
Verder spreek ik hierover met zijn broer/ mijn vader, het blijkt dat mijn oom in 1929 een eed heeft afgelegd als militair en is gefotografeerd in een militair costuum met laarzen, bij het regiment wielrijders. Ik dacht dat alleen beroepsmilitairen eden aflegden (over trouw aan de koningin), toch was Jan geen beroeps.
Hij heeft echter wel gedaan wat hij gezworen heeft: trouw geweest aan de koningin, die kreeg nog tijd om te vluchten doordat zij zo vochten in Dordrecht, wat ik nu begrijp. Ik vind dat indrukwekkend.
» Deze reactie is geplaatst op 1 december 2004 22:39
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Bij de pogingen om bij Alblasserdam de Noord over te steken zijn inderdaad militairen van ( zelfs ) zijn eigen bataljon ( onderdeel van zijn regiment ) gesneuveld. Zijn eigen compagnie had op dat moment een andere taak en stond dus niet in de voorste lijn.

Uw oom moet op 12 mei ergens tussen 11.00 uur en 12.00 uur bij Papendrecht naar Dordrecht zijn overgestoken en kreeg vervolgens de opdracht om de wijk Krispijn aan te vallen. Dit laatste zou moeten gebeuren om 14.00 uur.Tijdens deze actie zou hij sneuvelen. Het juiste tijdstip daarvan heb ik uit de mij ter beschikking staande bronnen niet precies kunnen reconstrueren.

Je zou inderdaad met enig recht kunnen verdedigen dat koningin Wilhelmina mede door de bij Dordrecht geleverde strijd heeft kunnen ontkomen. Maar daarbij moet je dan ook elders geleverde weerstand betrekken, zoals bij Rotterdam, in de omgeving van Hoek van Holland en op nog andere plaatsen.
» Deze reactie is geplaatst op 2 december 2004 00:21
Totaal berichten: 17
Beste mensen,

het is alweer een tijdje geleden dat ik jullie site bezocht; wij hebben hier veel van opgestoken. Maar n.a.v. gesprekken met mijn vader heb ik nog 1 puntje. Hij vertelde me onlangs dat zijn broer Jan hem vlak voor de vijfdaagse oorlog heeft opgebeld. In dat telefoongesprek zou Jan hebben verteld dat er iets stond te gebeuren. Er zou een mogelijkheid zijn geweest om je als militair aan de gevechten te onttrekken. België was toen nog niet bezet, vertelt mijn vader. Wat ik uit deze geheugenflard begrijp is, dat Jan vanuit den Bosch over de grens had kunnen vluchten op zijn motor en zo zijn leven had kunnen redden. (Maar hij heeft ervoor gekozen om niet te deserteren en om gewoon zijn plicht te doen). Is er iemand die mij iets kan uitleggen over 'vluchten naar België'?)
» Deze reactie is geplaatst op 12 februari 2005 13:53
(redactie)
Totaal berichten: 629
In theorie zal de mogelijkheid van zo'n vlucht wel hebben bestaan.
Misschien is er hier en daar ook wel eens over gepraat.
Met een behoorlijke dosis geluk aan de( tot in de vroege morgen van de 10e mei door Nederlandse militairen bewaakte ) Nederlands - Belgische grens had die vervolgens misschien ook wel kunnen slagen.
Maar wat dan?
Iedereen met een beetje inzicht wist dat met Nederland ook de Belgen aan de beurt zouden komen.

We weten eigenlijk maar een ding zeker: had hij inderdaad besloten tot een dergelijke vlucht dan zou hij in elk geval niet in DORDRECHT zijn gesneuveld.
Dat hij besloot om het niet te doen vind ik op zichzelf niet zo bijzonder, voor tienduizenden andere militairen in Brabant gold dat ook ( al hadden die niet allemaal een motor en dus wat minder mogelijkheden ).
» Deze reactie is geplaatst op 13 februari 2005 00:18
Totaal berichten: 17
Dat een miltair besluit om niet te desereteren is misschien niet bijzonder: in die tijd was het 'normaal' om je plicht te doen en mee te vechten, maar het is toch ook heel menselijk en heel normaal om daar ook tegenop te zien? En om dan je hart bij je broer uit te storten en er hardop over na te denken dat je ook zou kunnen ontsnappen naar Belgie ? Het lijkt wel alsof het idee dat je je ook aan je plicht zou kunnen onttrekken volstrekt taboe was (en is???). Op de 1 of andere manier is de gedachte om je aan je plicht te onttrekken een heel bedreigende gedachte. Zo bedreigend, dat mijn vader dit telefoongesprek 65 jaar verdrongen heeft uit zijn geheugen en er pas nu over begint te praten. Het was het laatste wat hij van zijn broer heeft gehoord en hij mocht er met niemand over praten van Jan. Was Jan maar ontsnapt, denkt hij natuurlijk al zijn hele leven. Dan was hij er nu misschien nog geweest! Had hij verdorie zijn plicht nou toch maar niet gedaan! Was hij maar niet zo braaf geweest! Wat levert dat uiteindelijk nou eigenlijk op? Wat voor een prijs blijkt daarop te staan! De dood!
» Deze reactie is geplaatst op 13 februari 2005 21:20
Allert Goossens
Mevrouw Albach, met uw laatste conclusie ben ik het niet eens. Van de ruim 300.000 militairen die in de meidagen voor ons land hun plicht deden, kwamen er 2.350 om. Dat betekent dat er ruim 297.650 waren die hun plicht deden en dit overleefden.

U hebt wel volkomen gelijk dat het vermoedelijk voor een soldaat die wordt opgeroepen voor de oorlog geen sinecure is zijn lot te aanvaarden. Het lijkt me niet meer dan mensenlijk dat de gedachte van verzuim, desertie of anderszins onder de plicht uitkomen velen door het hoofd zal hebben geschoten.

Helden zijn geen mensen zonder angst. Mensen zonder angst bestaan niet. Een held is iemand die anders met de angst omgaat dan de - wat wij vaak zo noemen - laffaard. Vrijwel niemand van ons kan met recht zeggen dat hij het beslist goed had gedaan.

Uw oom was natuurlijk een held, iemand die zijn angst omzette in moedig gedrag. Moed en roekeloosheid gaan ook vaak samen, helaas. Wellicht is dat bij uw oom ook wel de oorzaak van zijn sneuvelen geweest. Ik denk dat het voor uw vader - zijn broer - inderdaad een tragische anekdote is geweest, zijn hele leven lang. Dat is bijzonder verdrietig.
» Deze reactie is geplaatst op 13 februari 2005 23:10
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Iedereen, die dit leest zal zeker sympathie voor uw vader voelen.
Natuurlijk zal ook uw oom zijn twijfels hebben gehad, maar ik denk niet dat hij echt in ernst heeft gedacht om te gaan voor zijn eigen veiligheid. Hij zal zich heel menselijk bij zijn broer hebben uitgesproken en bij hem steun hebben gezocht wetende wat de naaste toekomst zou kunnen brengen.
En, ondanks de tragische afloop, heeft dit ook iets moois.
» Deze reactie is geplaatst op 13 februari 2005 23:24
Totaal berichten: 17
Dank jullie wel voor jullie medeleven. Wat wordt er bedoeld met: het had ook wel iets moois? Jans broer, vrouw en vader hebben er nooit iets moois in kunnen zien, in Jans heldendood. Zij voelden verdriet. En haat. Zijn vader heeft niet eens de moeite genomen om naar Dordrecht te reizen in 1946 om de dapperheidsonderscheiding van zijn zoon zelf in ontvangst te nemen. Zijn heldendom zei hun niets. Zij hebben er niets van begrepen. Maar misschien was dat al veel eerder begonnen. Jan was ook al eerder een moedig en fatsoenlijk mens. In de jaren dertig heeft hij ook al eens mensen van de verdrinkingsdood gered en in 1929 was er iets met een overstroming, toen was hij ook al in militaire dienst. Maar dat sprak zowat allemaal vanzelf. Hij kreeg geen pluim op zijn hoed voor het doen van zijn plicht. Zelfs dus niet toen hij zijn leven gaf voor het vaderland.
Des te prettiger is het dat mensen zoals jullie dit wel op prijs kunnen stellen. Misschien moest er wel eerst een lange tijd overheen gaan totdat Nederland trots kon zijn op de helden uit 1940. Ik ga toch nog proberen om dit aan mijn vader uit te leggen. Zodat hij dat verdriet nou eindelijk eens gaat verwerken.
» Deze reactie is geplaatst op 14 februari 2005 20:55
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Met " iets moois " bedoel ik uitsluitend de grote mate van vertrouwelijkheid die er tussen de broers moet hebben bestaan.
Niet de heldendood,die uw oom is gestorven.
» Deze reactie is geplaatst op 14 februari 2005 22:05
Totaal berichten: 1
Reserve-Kapitein J.P. Albach (2e Cie. 2--22-2RW (regiment Wielrijders) sneuvelde op 12 mei 1940 te Dordrecht. Door Gen. Maj. Cartsens werd hij op 14 mei 1940 voorgedragen voor de Militaire Willemsorde. Doch nadien werd hem postuum het Bronzen Kruis toegekend. Bijzonderheden omtrent de strijd zijn te vinden in het boek DE MILITAIRE WIELRIJDERS door L.Knoops, uitg. Heeswijk 1995 op de pagina's 44,45 en 135. Vraag : Zou iemand mij de de tekst van die pagina's op enigerlei wijze kunnen doen toekomen op, bijv. gescand.
Bij voorbaat dank, mede namens Francine Albach.
» Deze reactie is geplaatst op 5 juli 2005 20:53
(redactie)
Totaal berichten: 2.294
Het gevraagde is inmiddels opgestuurd.
» Deze reactie is geplaatst op 6 juli 2005 11:17
» Dit onderwerp is gesloten
2554