Discussiegroep

Allereerst mijn waardering voor de bijdrage van de heer Goossens, waarin hij het hoofdstuk 11 van ‘Mei 1940’ van kritisch commentaar voorziet. Overigens zal ik binnen afzienbare tijd mijn kritiek op de 2e druk van dit omstreden boek publiceren in de vorm van een tweede memorandum. Dit geschiedt mede op uitnodiging van de heer Kamphuis. Hier wil ik slechts (in twee afleveringen) enkele aanvullingen en opmerkingen plaatsen bij het commentaar van de heer Goossens

Allereerst iets over het begrip ‘elite-eenheden’. Dit begrip is subjectief en dus een zaak van persoonlijke interpretatie. Het verabsoluteren hiervan – zoals Herman Amersfoort doet - is geenszins verantwoord. Vooral in het begin van WO 2 werd de SS als een elite aangeduid. Ze was immers bedoeld als garde van het ‘Reich’. In militaire kring wordt de bedoelde term wel gebruikt voor eenheden die qua moreel, bewapening en uitrusting ver uitsteken boven het gemiddelde van andere eenheden. Welnu, de SS regimenten voldeden daaraan in hoge mate. In tal van Duitse geschriften worden ze als ‘elite’onderdelen aangeduid. In een door mede-auteur van ‘Mei 1940’ J.W.M. Schulten als ‘zeer goed’ beoordeelde eindstudie-KMA van de cadet P.B. van Campen leest men o.m. dat:
- de Waffen SS regimenten en divisies in de loop van de oorlog aftakelden van
“elitekorps tot grauwe legereenheden” (pag.1).
- de Waffen SS aan het eind van de oorlog 38 divisies telde “waarvan slechts
Ongeveer tien werkelijke elite-divisies waren, over het algemeen de oudste”
(pag.16).
Dit in tegenstelling tot wat Herman Amersfoort schrijft.

De militaire bruikbaarheid van de SS zou te wensen hebben overgelaten? Goossens relativeert dit reeds door te stellen dat de Wehrmacht de SS liever zag komen dan gaan. Bekend is dat de Wehrmacht in de SS een tweede troepenmacht in handen van Himmler vreesde, die kon uitgroeien tot een dodelijke bedreiging voor het bestaan van het leger.Tijdens en na de veldtocht in 1940 werd de SS door het opperbevel van de Wehrmacht ook geen spoor van luister gegund in de legerberichten van het front, die angstvallig nalieten het bestaan ervan te vermelden. Hitler zelf zag dat anders en deelde gul onderscheidingen uit aan zijn SS.
Maar is er dan kritiek te leveren op de militaire vakbekwaamheid? Reeds in de zomer van 1936 besloot de SS leiding tot een professionele inbreng door voormalige beroepsofficieren. Hiertoe werd de luitenant-generaal Paul Hausser aangesteld en kreeg daarbij de rang van SS Brigadeführer. Onder zijn leiding werd in het opleidingscentra te Bad Tolz aan SS-cadetten de zwaarste en meest uitgebreide leiderschapstraining gegeven die ooit was opgezet. Zijn mannen leidde hij op tot in terreingevechten gespecialiseerde moderne infanteristen, in het bijzonder in het nabijgevecht en de strijd van man-tegen-man. Ook volgens de genoemde door Schulten als zeer goed beoordeelde eindstudie, slaagde men er in de SS troepen een grote militaire vakbekwaamheid bij te brengen.
Tijdens de veldtocht tegen Polen onderscheidde de Standarte Deutschland zich bij de aanvallen op Mlawa en Modlin en was er lof over het optreden van de SS Leibstandarte Adolf Hitler in de slag bij Bzura. Er werden echter vrij veel verliezen geleden en verdere successen waren niet opvallend. Maar of dat aan de vakbekwaamheid heeft gelegen kan niet zonder meer worden gesteld.

» Dit bericht is geplaatst op 26 augustus 2005 12:47