Discussiegroep

Recentelijk heb ik het boek over Winkelman gelezen. Mij verbaasde de de afstand die het opperbevel had tot de diverse frontgebieden zoals Rhenen. Vanaf welk niveau in de bevelsvoering is men daadwerkelijk dicht betrokken geweest bij directe besluitvorming tav gevechten op de grebbeberg?

» Dit bericht is geplaatst op 6 juni 2007 22:15

Bevelstructuur is altijd geëchelonneerd. Sectie, compagnie en bataljon zit aan het directe front. Regiment en divisie er vlak achter. Korps wat verder naar achter, meestal in de meest westelijke sector van een korpsvak. Hierna een lokaal commando, zoals Territoriaal, Veldleger of Vesting commando.

De afstand die het legerkorps commando koos was traditioneel ver van het front. Ouderwets ver, en dat was een resultaat van de traditionele doctrine die men volgde. Het bataljon en het regiment zaten kort op de frontsector. De divisie er net achter. Verhoudingsgewijs zat het korps - het navolgende bevelniveau - te ver weg. In principe viel de directe leiding over het vak Grebbeberg onder het divisiecommando. Dat zat in Elst, net west van Rhenen. Kort op het front.

Als u duidt op het algemeen hoofdkwartier, dan is het logisch dat dit in de meeste veilig geachte zone zit. De strijd buiten de Vesting Holland werd in principe geleid door het commando Veldleger; de strijd in Vesting Holland door het commando Vesting Holland. De strategische gang van zaken werd geleid vanuit het Algemeen Hoofdkwartier. Dat zit in de regel natuurlijk ver van de gevarenzone. In mei 1940 bleek dit door de Duitse luchtlanding natuurlijk helemaal niet zo veilig, maar dat is onvoorzien geweest uiteraard.

» Deze reactie is geplaatst op 7 juni 2007 03:42

Werd de bevelvoering van de Grebbelinie dan negatief beïnvloed door de Duitse landingen bij Den Haag en omstreken?

» Deze reactie is geplaatst op 7 juni 2007 20:20

In elk geval in die zin dat aan de beide legerkorpsen in de Grebbelinie nogal wat reserves werden ontnomen, die nu werden ingezet bij o.a Den Haag en Rotterdam. Dat had natuurlijk de nodige gevolgen. Ook voor de bevelvoering.

» Deze reactie is geplaatst op 7 juni 2007 20:34

In veel meer opzichten. De offensieve middelen van de ML werden de eerste twee dagen louter ingezet ten bate van het westen, en het gros ging daardoor verloren. Het voor het Veldleger bedoelde 2e Luchtvaart Regiment werd onmiddellijk geconfisqueerd voor de strijd in het westen des lands. Het veldleger verloor de zeggenschap daarover. De luchtverkenning ten bate van het veldleger was vrijwel nihil op de kritische momenten. Vergelijkt u dat eens met de intensieve inzet die de Belgische verkenningseenheden pleegden ten bate van hun veldleger, en de vele resultaten die men boekte door agressieve verkenningsvluchten [die overigens een hoge tol eisten]. Maar resultaat hadden ze wel. De onze nauwelijks. Het was en handvol in de cruciale eerste drie dagen van de strijd.

Daarnaast het ontnemen van de tactische reserves van de twee legerkorpsen. Dit resulteerde erin dat de nieuwe tactische reserves later doodvermoeide troepen waren die juist bedoeld waren geweest om als tweede reserve te fungeren - dus na een redelijke rustperiode. Het organisatiefiasco van de grote tegenaanval is grotendeels aan dit fenomeen toe te schrijven.

Het gebrek aan ondersteuning van het centrale front. In plaats van ondersteuning te ontvangen leverde men die. Precies het omgekeerde van de doctrine. Immers het Veldleger was ingericht de actieve strijd te voeren, en het reserveleger in de Vesting was bedoeld voor de statische strijd.

De focus van de onderbezette centrale staven was op zeker op 10 mei 100% gericht op het grote Duitse luchtlandingsgevaar. Op de dagen erna was iets meer ruimte ook elders te kijken. Maar mede vanwege het feit dat de strijd aan de Grebbelinie in de triage lager stond [immers - er was altijd nog het oostfront Vesting Holland ...] dan de strijd in het kritische westen, was de aandacht ook in de dagen na 10 mei bijzonder laag.

Overigens was het zelfs zo dat de strijd aan het absolute zuidfront er ook onder leed. Het Eiland van Dordt kreeg onvoldoende aandacht, hoewel hier de strategische sleutel had gelegen de deur dicht te gooien. Het feit dat de Lichte Divisie op het Eiland terecht kwam was geen eens een rationele keuze, maar een gevolg van de flater van Vd Bijl bij Alblasserdam. Via een omweg zou men toen Ysselmonde bereiken moeten, maar het Eiland van Dordt was geen moment optie nummer een. Ook het naar Den Haag trekken van vrijwel alle luchtafweer was een ego reflex van de legerleiding, waarbij de sentimenten rond het regeringscentrum het wonnen van tactisch verstandige inzet rond Rotterdam en Dordrecht [daar werd immers de kritische strijd gestreden]. Ook dit was een besluit dat voortvloeide uit een mijns inziens convergerende beeldvorming. Er werd niet alleen [AHK matig] vanuit Den Haag gedacht maar ook vooral naar Den Haag toe. En dat is niet zo heel goed uit te leggen ...

» Deze reactie is geplaatst op 7 juni 2007 22:02