In de rubriek `Vuistvuurwapens' staan wat onjuistheden/onnauwkeurigheden die gecorrigeerd zouden kunnen/moeten worden.
1) m.b.t. de revolver 1873:
`Dit wapen was ontworpen met een automatisch fijndraaiende ronde kamer [gekoppeld aan de haanactie - een zogenaamde "double-action"], waardoor de scherpe patroon exact voor de percussiehamer werd gebracht. Dit principe noemde men centraalvuring (...)' Hier gaan een paar dingen mis: de `fijndraaiende ronde kamer' (lees: cylinder) draaide natuurlijk niet `automatisch', maar door het spannen van de haan (single action) of het overhalen van de trekker (double action). Dat de patroon exact voor de percussiehamer (lees: haan) werd gebracht, is nogal vanzelfsprekend (dat is bij percussie- en penvuurwapens niet anders!) , en nog belangrijker is dat het andere einde van de patroon - de kogel - exact voor de loop werd gebracht. Dit is alle revolvers eigen, anders gebeuren er de grootste ongelukken. Men noemt dit principe geen `centraalvuring': een centraalvuurpatroon is, anders dan een pen- of randvuurpatroon, voorzien van een centraal in de bodem verwerkt slaghoedje, vandaar de naam.
` Bovendien kon de kamer aan de achterzijde worden geladen (...) De kamer kon eenvoudig zijwaarts worden uitgenomen, waarna ontlading en herlading kon plaatsvinden.' Ontladeing en herlading konden nog veel eenvoudiger plaatsvinden door de laadklep naar achteren te halen en de patronen stuk voor stuk in de cylinder te plaatsen, dan wel de lege hulzen er met de pompstok uit te duwen - een ook in 19873 al archaïsch systeem overigens. je hoefde in ieder geval de cylinder niet uit te nemen.
`Overigens betrok de landmacht haar wapens bij de firma J.F.J. Bar in Delft en P. Peters te Maastricht, en niet bij de firma (Edouard de) Beaumont (...) Bedoeld wordt: P. Stevens (staat wel goed in het staatje). Deze firma werd in 1880 overgenomen door De Beaumont.
`Overigens zij opgemerkt dat de officieren het wapen zelf moesten aanschaffen. Het werd volgens richtlijn als voorgeschreven vuistvuurwapen voor officieren aangemerkt (...)' Niet helemaal: officieren mosten zich inderdaad hun eigen revolver aanschaffen, maar dat hoefde niet het legermodel te zijn, als de patronen maar dezelfde waren. In 1892 werd ook die regel afgeschaft en mocht een officier iederre revolver of ieder pistool kopen dat hij wenste. In 1925 kwam daar een eind aan en kreeg iedereen het pistool M.25 uitgereikt, moest dat gebruiken maar hoefde het niet zelf te kopen.
2) m.b.t het pistool M.25:
`Het eerste (moderne) pistool dat zijn intrede maakte in het Nederlandse leger was het pistool Browning FN model 1910. Dit wapen werd in Nederland bekend onder de aanduiding Pistool M.25 no.1.' Dit is onjuist: het gaat om het pistool FN model 1922 (of, zo men wil, 1910/22), een verlengde versie van het model 1910. Dat model was voor WO1 wel bekeken, maar is nooit ingevoerd.
`Nederland kocht echter van het Model 1910 het lichte, en van Model 1922 het zware kaliber': nee dus - Nederland kocht alleen model 1922, aanvankelijk in kaliber 7,65 mm voor de Marechausee en Politietroepen (M.25 no. 1), later in 9 mm kort voor de Landmacht (M.25 no.2) . Nog weer later (1932) werden ook de 7,65 wapens overgezet naar 9 mm kort, door eenvoudigweg de lopen te verwisselen. De passages verderop over de 1910 en de ``zwaardere' 1922 kloppen dus ook niet.
`ACP [Automatic Colt Pistol] (...) is een munitiesoort waarbij een tussenweg is gekozen tussen ontbrandingsenergie en comfort.' Bedoeld wordt hier de 7,65 variant; die is echter vooral ontwikkeld voor John Moses (niet Mozes) Browings eerste semi-automatische pistool, dat volgens het blowback-principe (onvergrendeld) werkte. Om dat veilig te houden en te laten werken had hij een tamelijk lichte, gestroomlijnde patroon nodig.
`Het negatieve bijeffect is dat het effectieve bereik en de stoppende werking (...)beperkt is.' Ja, bij de 7.65 (in de VS bekend als de ACP .32), maar de .45 patroon van de Colt 1911 is ook een ACP-patroon, en ``stopt' heel aardig...
3) m.b.t het Parabellum/Luger-pistool:
`De wapens werden in 1918 officieel ingevoerd, echter in 1924 verdwenen zij weer uit de bewapening nadat het pistool no.2 was ingevoerd omdat de no.1 niet langer leverbaar was wegens de Duitse productierestricties.' Of dat laatste de reden was, is niet zeker (wel mogelijk). In ieder geval was het MLD-bestand aan Lugers buitengewoon klein in 1918: de eerste 12 waren `overgenomen' van een geïnterneerde U-boot-bemanning; in 1918 werden er in Duitsland nog 28 (!) bijgekocht. Er waren na 1918 nog mogelijkheden te over om Lugers te bemachtigen (er waren er bij de terugtocht van het Duitse leger duizenden in beslag genomen), maar dat gold waarschijnlijk niet voor de verlengde marine-Luger. Het KNIL betrok zijn naoorloigse Lugers via een truc met de Britse firma Vickers.
4) m.b.t de Browning model 1903:
`Het was een bijzonder krachtig en zwaar te hanteren wapen. Dit kwam vooral door de gebruikte munitie voor dit pistool.' Dit wekt de indruk dat het hier hele krachtige munitie betreft, maar dat is niet het geval: deze pistolen verschoten Browning 9 mm Long-patronen, die een stuk minder krachtig waren dan de 9 mm parabellum van de Luger. Dat kon ook niet anders: ook model 1903 was een (zwaar uitgevoerd) blowback-pistool, de Luger was vergrendel met zijn beroemde `kniegewricht'. `Bijzonder krachtig en zwaar te hanteren' was de Browning 1903 niet, zeker niet in vergelijking met de marine-Luger. De invoering van de Browning (pistool no. 2) vond plaats in 1922 (niet 1926), de 40 Lugers bleven wel tot 1926 op de inventarislijsten van de marine staan.
Gebruikte bronnen zijn (zoals ook de site), De Vries en Martens /Nederlandse vuurwapens, en Martens en De Vries/The Dutch Luger; voorts Hogg en Weeks, Military Small Arms of the Twentieth Century. » Dit bericht is geplaatst op 2 augustus 2022 14:41 |
