Relaas van sergeant Povel over inzet 2-I-46 R.I. bij de Slag om de Grebbeberg
Twee jaar, van 1937 tot 1939 ging in Groningen alles goed. In augustus 1939 kwam de mobilisatie en werd ik in Haarlem geplaatst als sergeant bij een opleidingscompagnie van het 7e Regiment Infanterie. Dat ik bij die opleiding zou blijven werd mij uitdrukkelijk verzekerd; ik had ernaar gevraagd alvorens naar Haarlem te verhuizen. Niet zodra echter waren we ingericht of ik werd overgeplaatst naar het Veldleger met standplaats Ommeren in de Betuwe. Toen ik me ter plaatse meldde, bleek dat ze eigenlijk niemand nodig hadden. Maar teruggaan was weer wat anders, dat ging niet. Als onderofficier had ik recht op een eigen kamer in een boerderij en dus kon mijn vrouw Lilo daar vaker bij mij komen logeren. Eten was geen probleem, je kreeg toch altijd grotere porties dan je weg kon werken.
 Gedeelte van de stelling langs de spoorlijn bij Rhenen welke op 12 mei 1940 door 2-I-46 R.I. werd bezet (mei 1940) |
 Zicht op het opgeblazen viaduct over de spoorlijn vanuit de stelling van de Divisiereserve (mei 1940) |
In het voorjaar van 1940 schreef ik daar twee hoorspelen: DE OORLOG DIE WE NIET ZIEN, een spionnageverhaal, en ZOALS HET WERKELIJK IS, een spel over het leven in de mobilisatie. Dat werd in maart door de VARA geaccepteerd maar door het uitbreken van de oorlog is het nooit tot een uitzending gekomen.
Voor onze compagnie werden fietsen gerequireerd en we reden naar Rhenen waar we op 13 mei achter de spoorlijn de tweede linie op de Grebbeberg moesten versterken.
Na de wapenstilstand heb ik met Lilo de plek bezocht en een vleugel van die noodlottige bom gevonden. Ik heb hem meegenomen en de namen van de gesneuvelden erop geschilderd. De gezichten van de jongens zie ik niet meer vóór me, alleen van één met wie ik, op de avond voordat we onze loopgraaf betrokken, in Rhenen in de keuken van een verlaten huis heb zitten praten over God en het hiernamaals.
Er liggen nog wat beelden vast in mijn geheugen: het verbeten gezicht van een soldaat die een met paarden bespannen munitiewagen met de zweep naar de voorste linie dreef. Ik zie nog dat zijn tuniek open stond en hij daaronder een geruit hemd droeg. En ergens tijdens de opmars stond er een wit geitje op een hoogte tegen de bloedrode hemel afgetekend, en dan later de eindeloze rijen terugtrekkende soldaten. Sedert de Betuwe zat ik niet meer in mijn eigen regiment maar in 42 R.I., allemaal jongens uit Rotterdam. Het valt niet te beschrijven hoe de uitwerking was van de eerste berichten over het lot van die stad.
 Staartstuk van de Stuka-bom met daarop geschilderd de namen van de gesneuvelde kameraden |
 Sergeant Povel gehurkt in een schuilnis in de loopgraaf in de Betuwe (1939-1940) |
 Verwoeste woning in Rhenen, vermoedelijk langs de Heerenstraat richting viaduct (mei 1940) |
|
